japondan sonra seyrettigin en kotu film diyebilirim sanirim. konunun, oyuncularin kopuk kopuk gelismesi yetmedigi gibi, bazi sahneleri, binanin girisini, galerideki her parcayi dakikalarca izletmek, ustelik bunlarin gorsel yonden hic de guzel gorunmemesi. tavsiye etmiyorum.

(arundati - 18 Eylül 2006 01:28)

jon jost’un 1989’da 4 haftada kendisi dahil üç kişilik bir prodüksiyon ekibiyle çektiği ve hem şahsi hem de piyasa boyutundaki çürümeyi sanat/hayat çelişkisiyle harmanlayarak anlattığı film. filmi çekmeden önce kafasında sadece 3 sahne (the met’te tabloya bakan kız, telefon kulübesindeki ölü adam ve kızın vermeer tablosu üzerinde eriyen görüntüsü) varmış, onun dışındaki her şey çekim esnasında gelişmiş. yönetmenden bunun yanı sıra filmi vermeer döneminde aşırı spekülatif lale borsası ile birlikte hollanda krallığının da çökmekte oluşuyla, 80’lerin sonunda new york’ta olup bitenler arasında paralellik kurmak üzere çektiğini öğrendiğimiz için filmi seyretmeye ne aradığımızı bilerek başlıyoruz...
ama ne aradığını bilenin, bulduğunda anlaması durumu bu film için geçerli olamıyor. film ehlileşmemiş bir zihni ^* entelektüel açıdan ziyadesiyle kasmanın yanı sıra şebek gibi fransız kadın oyuncusuyla da irite ederek, göstergebilim konusundaki cehaleti anlaşılmasın diye dünya ticaret merkezinden şehir manzarası, adamın loftunun hangi caddede yer aldığı gibi manasız ayrıntılarla meşgul olmaya zorluyor. kızların dağınık odasına tepeden sekizinci defa pan yapılırken “bu noluyo şimdi?” diye sorduğunda insanın yanında “natürmort.” deyip “postmodern… nike ayakkabıları görmüyor musun?” şeklinde açıklamayı genişletecek birinin olması ne kadar faydalı olsa da kamera 5 dakika boyunca müzenin tavan ve sütunlarını dolaştıktan sonra bastıran uykunun metafor yakalama gayretini bertaraf etmesine engel olamıyoruz. biz tembel beyinliler için finalde herşeyi ne güzel açıklayan bir monolog bile var, ancak altyazısız dvd’de fransız aktrisin feci aksanına muhtaç olunduğu için rüyamızda tatlı tatlı otlayan kuzuların melemelerine eşlik etmeye devam ediyoruz. nihayetinde bir thank god the eighties are over nefesi çekerken yüzümüz duvarımızda asılı ve ilişkilerimiz sayesinde 120 bin usd’ye kapattığımız ama şimdi bir 50 bin veren çıksa anında satacağımız dev julian schnabel tablosunda eriyor.

(mental - 9 Ekim 2005 21:07)