guy maddin insanı hayal kırıklığına uğratmıyormuş kesinlikle.. bunu görmüş olduk bir kez daha.. pek leziz bir filmdi; özellikle donmuş atlar unutulmazdı..

(piggy in the mirror - 3 Mart 2008 00:03)

sıradan bir şehir belgeseli gibi başlayan, fakat derinlere indikçe şehir ve şehrin sakinleri ilişkisi üzerine evrensel değerleri işleyen mütevazı, sıcak bir film.

(bruncha giden tikky - 3 Mart 2008 22:41)

bir şehrin ruhu bu kadar mı iyi verilir? yarı bilinç arasından fırlayıp gözünüzün baktığı yerde izi kalan tamlamalar, saçmasapan çıkarımlar gibi. yarı bilinç arasından fırlayan o ne idüğü belirsiz çıkarımın hayatınızı bir süre şeffaflaştırması gibi, öyle mahmur, öylesi bir ayıklık hali. o saçmasapan görünen şey, hayatının özüne dair yapabileceğin en iyi tespit. bazı hissiyatlara nokta atışı yapmakta öyle başarılı bu film,, winnipeg'in o kafkaesk atmosferine vaktinde vâkıf olmuş herkesin hayatına. winnipeg, my winnipeg.. shittypeg! bir şehirde yaşadım, bak işte bu da hayatım. hayat.

(unearth - 10 Haziran 2009 11:09)

guy maddin'den doğup büyüdüğü ve hala yaşadığı şehre şiirsel bir haykırış.

kanada'nın ve dünyanın en soğuk şehirlerinden winnipeg'den kurtulmak, kaçmak, aidiyet hissedilen her yerden kurtulup kaçmakla aynı sihirli formülle mümkün: hatırlayıp unutmak.

maddin, bildiklerini unutmanın bilgeliğe açılan kapı olduğunu biliyor. tüm hatıralarını, şehrin kendinde taşıdığı tüm anıları alayla, hüzünle, şaşkınlıkla, çağrıyla, sitemle şehrin atardamarları saydığı isimsiz ara sokaklarını, binalarını, nehrini, çöplükten bozma tek tepesini, donmuş atlarını kaçış yolculuğunda, trende uyuyakalarak unutuyor.

maddin, 'içinde olma'nın körleştirici etkisinden kurtulmuş, hapsine gönüllü razı olmuş: bir şehir, ev, iş, aile...
münzevi > özgür

(nirvana - 26 Haziran 2013 12:52)