bu akşam paskalya'nın bitiminin 40. günü olması nedeniyle kiliseye gittik. aynı saatlerde de regaip kandili olduğu için camiler doluydu. bizim gittiğimiz kilisenin yakınındaki camiden çok hafif de olsa dua sesleri geliyordu.

bizler dua ediyorduk, müslümanlar da dua ediyordu. bizler ortodokslar olarak istanbul'da bu duaları ettiğimiz için gururluyduk, müslümanlar da fetih edilen bu şehirde sureleri okudukları için gurur duyuyorlardı. bizler inançlıyız, onlar da inançlı.(diğer dinleri yoksaydığım sakın ola düşünülmesin bu akşam için konuştuğum için bu örnekleri veriyorum)

işte bu nedenle her ne olursa olsun defolup gideceğim desem bile kopamıyorum bu şehirden. çünkü dünyada eşi benzeri yok.

ermeniler, yahudiler ve diğer bilimum inançlara da selam olsun. ama ne olursa olsun bu şehirin yapısı bozulmasın.

(aris anastasiadis - 3 Haziran 2011 00:39)

yirmi milyon insanın, eser miktarda altyapı ile konserve ile edildiği bir kutu. şiirler falan yazılmış adına. çıkın safir'in tepesinden bi bakın şiirlerin şehrine. şu an baya bildiğin ......rak gibi görünüyo. sadece kırmızı kırmızı çatılar, asimetrik, "asimetri içinde kendine özgü bir düzen"i de yok. tamamen raslantısal, tamamen kaotik. kayda değer, bakması keyifli landmark'ları yok. yeşil alan kalmamış...

olağan bir günde evinize gitmeniz ortalama 1 saat 15 dakika sürüyor (dünyada işten eve evden işe giderken en çok vakit harcayan 3. ülke olduğumuza dair bir haberi linkte bulabilirsiniz: http://finanshaber.mynet.com/…unyada-ucuncuyuz/7694). her gün köprü trafiği, her gün tem trafiği, her gün d-100 trafiği. her gün, şehrin her yönüne, her saatte trafik var. bi sene su yetmiyor, bir sene elektrik ama her sene yol yetmiyor, köprüler yetmiyor, sağlık hizmetleri yetmiyor, ambulans sayısı yetmiyor, bu sene gaz yetmeyebilir diye söylentiler var... şehrin landmark'ları da aynı üsluptan nasibini almış. yeni telekom arena'ya ne girilebiliyor, ne çıkılabiliyor. tam istanbul'a layık bir stad. büyük, görkemli ama alt yapısı, ulaşım imkanları ve utility'leri yetersiz (utility yerine daha iyi bi türkçe kelime bilen söylesin editliim.). bi sefer gittim "yeni" arena'ya, bon jovi konseri için. ve gördüm ki çıkış tam bir facia. felaket filmlerindeki "katastrofiden koşarak kaçmaya çalışan insanlar" manzarası tam. metro girişi direk kitleniyor, otoparkın hem yaya girişi, hem araç çıkışı kitleniyor. hatta tem'le hiç ilgisi olmaması gerekirken, tem'i bile kitliyor arena'daki bir hareketlilik. çünkü uyanık taksiciler, insanların hem metro'da hem otopark'ta kitlendiğini, bu sebeple yürüyerek, çitleri falan atlayarak tem'e çıktıklarını keşfetmişler. tem'in kenarında durup yolcu bekliyorlar. her maç/konser sonrası, tem'in kenarında onlarca taksi, yolcu bekliyor. e tem de kitleniyor hali ile. dünyada böyle başka bir stad yok. sizin de mutlaka "dünya görmüş" bi akrabanız, dünya üzerindeki diğer tüm stadların nasıl 10 dakikada sorunsuzca boşaldığını anlatmıştır. tekrar diyorum. dünyada örneği yok. seyirci kapasitesi açısından bu kadar büyük olup da giriş çıkışları bu kadar kötü dizayn edilmiş bir stad, dünyada yok! dünyada... yok!

boğaz'ın silüeti bozulmuş. sinüs eğrisi gibi acubik uzaktan bakınca... üzerinde toplu konut yapılmayan son 3500m2 arazi de tahmin ediyorum 15-20 dakika içinde büyük müteahhitlerin birine satılır. havuz-güvenlik-otopark, havuz-güvenlik-otopark, havuz-güvenlik-otopark diye diye 20 milyon insan balık istifi dolduk üst üste. hiçbir yerel yönetim layığı ile çalışmıyor. bu yetersizlik deryası içinde çabalayıp, devinip duruyoruz. bu çabalama, bu devinim, daha sinirli insanlar yapıyo bizi, o sinirle, o an karşımızda kim varsa ondan çıkarmaya çalışıyoruz hıncımızı. bu önümüze kırıp yol kesmeye çalışan diğer otomobil oluyo bazen, ya da kasada onlarca insanla aynı anda sıra beklerken sıra kesip önümüze geçmeye çalışan biri oluyor, ya da yağmurlu bi havda yanımızdan hızla geçip yerdeki 20 santimetre derinliğindeki devasa su birikintisindeki tüm suyu üzerimize sıçratan otomobilin sürücüsü oluyor. küfür ediyoruz, beddua okuyoruz. ama düşününce, şunu farketmek mümkün: o kadar arabanın ...t kadar yola sıkışmamasını sağlamakla mükellef bi mekanizma var, o mekanizma çalışsa, hepimiz sinirlenmeden sakin sakin evimize gidicez kısa sürede, o adam da önümüze kırmayacak yolu almak için. o devlet dairesinde basit bi işlem/imza için 2 saat sıra beklemiyor olmamızı sağlamakla mükellef de bir mekanizma var. o mekanizma çalışsa, tıkır tıkır işlicek her şey, 3 dakikada bitçek işler. o zaman araya biri girmeye kalkmicak. neden kalksın ki, 3 dakikada işi bitecek olsa, kimse yüzünü kızartmaz. ayrıca acil bi işi varsa, yine sıra kesmeye kalkarsa, bekleyen kişi, yani biz, daha toleranslı olabilcez, "3 yerine 4 olsun, adama hayt huyt ettiğine değmez 1 dakika için" dicez. ama bunu diyebilmemiz için, devamlı bir harala gürele içinde, devamlı bir şeyleriyo bekliyor, devamlı vaktimiz saçççma sapan şeyleri bekleyerek, trafikte kitlenerek geçirmiyor olmamız lazım. o yolun kenarındaki suyun orda birikmesini engellemekle de mükellef bi mekanizma var. hem de kaç kişi var o suyun orda olmasının engellenmesi arkasında, proje müellifleri, yerel yönetimin kontrolleri, müdürleri, müteahhitin işçisi, formeni, proje sorumlusu... onlarca insanın umursamazlığı ve/veya art niyeti var o suyun orda birikiyor olmasında. ama biz, istanbullular, üzerimize su sıçratan arabaya küfür ediyoruz. belki de, kafamız bu şekilde çalıştığı için, başımıza gelen her şeyi hak ediyoruzdur aslında. bilmiyorum.

sorun ne üzerimize su sıçratanda, ne yol kesende, ne sıra kesende. sorun, nüfus ve bu nüfus için her anlamda fazlası ile yetersiz altyapı ve tüm bu yetersizliklere fit olmak. sorun biziz.

istanbullu'lar ankaralılar'la dalga geçiyor, neymiş, ankara'nın en güzel yönü, istanbul'a dönmesiymiş. hahahahahaha. bunu yapmayın artık ya. duyan da istanbul'a dönülebildiğini sanacak. 3 saatte gişelere geliyorsunuz, sonraki 3 saat istanbul'un içinde, yoğun trafikte yol katediyosunuz. yavaaaaş yavaş. ipek kervanı gibi. develer üstünde daha yavaş yol alınmıyordu bundan yüzlerce yıl önce, içiniz rahat olsun. asya'yı avrupa'ya bağlıyormuş da, jeopolitik önemi varmış da aman da aman. afilli lafları bi kenara bırak, bağlıyor da kaç saatte bağlıyor, onu söyle bana? hayatı boyunca türkiye'den 1 kez geçecek ve karayolunu kullanacak bir turist, şu an, boğaziçi köprüsünü kullanamıyor, fatih sultan mehmet köprüsü'nden de minimum 50liralık bir kgs kartı alarak geçebiliyor. 2,75lirasını harcıyor geçişte. kalan 47,85lirayı ömür boyu, ne olduğu hakkında pek bi fikri dahi olmadığı o kartın içinde saklıyor. farkında bile değildir o kartın içinde nakti olduğunun. tarzanca bi ingilizce ile yönlendirirler abiyi para yatırılabilen kgs gişelerinden birine, gişedeki abi "fifty! fifty lira" der bağıra bağıra. bağırınca anlar çünkü turist. garibim verir 50 lira, direktifleri takip eder, kartı okutur cihaza, geçer gider, ne yaptığı hakkında bi fikri olmadan. tam istanbul'a göre diil mi? : ) ankara'da arkadaşlarım var. gidip kalıyorum bazen haftasonları. otomobilimle gidiyorum ekseriyetle. bi sefer de trenle gidiim, yorulmiim dedim. dönüşte, haydarpaşa'da indim. ve anladım ki yolculuğum asıl şimdi başlıyor. elimde olabilecek en küçük bavul. yine de sefil oldum motorda, otobüste. bitmek bilmedi. başka bir zaman tekrar gittim ankara'ya, trenle yine. dönüşte haydarpaşa'da indim. "hala yakınken ankara'ya mı dönsem?" dediğimi hatırlıyorum kendime. haydarpaşa'dayım ve pratik olarak ankara'ya dönmek, istanbul'daki evime gitmekten daha kolay. metafor değil bu, şaka değil, abartı değil. olanca düzlüğü ile pratik gerçeklik bu. en güzel tarafı istanbul dönüşüymüş. yapmayın. çok komik, hatta komik de değil, patetik, güncelliğini ve gerçekliğini yitirmiş saçma sapan bi kalıp bu artık. gerçi gerçekliğini yitirmemişken de sevmezdim bu lafı. alıntısal romantizm çok eğreti duruyor insanların üzerinde. yapmayın, kendi cümlelerinizle konuşuverin be? neyse... bööleyken böle işte.

seneye biraz yağmur yağmasın, yine başlar kuraklık, bütün gün haberlerde barajların doluluk oranını dinleriz. sonra bişi olur, ne olduğu önemli değil, küçücük bişi, ve şehir "felç olur". bayılıyo haberciler bu lafa. bekliyorlar bişi iyice aksasın ki, "şehir felç oldu" ya da "şehir yine bir şeye yenik düştü" diyebilsinler. şehir zaten yenik düşmeye yer arıyor. biraz yağmur, şehir yağmura yenik düştü. 2 saat kar mı? üff, felç olmak için bundan iyi gerekçe mi olur, hemen felç.

pierre loti tepesine çıkın, haliç ne kadar berbat görünüyor, kendi gözünüzle görün. şehrin elektrokardiyografi gibi keskin inip kesin çıkan silüetine bir de ordan bakın, daha yakınlara bakın sonra, haliç'in çevresindeki tiksinç yapılaşmaya bir göz atın.

dikkat ettiniz mi yemeksepeti.com'da adresinizi yazdıktan sonra doldurmanız gereken bir de "yol tarifi" kısmı var. kaç istanbullu, o kısmı boş bırakınca kurye evini bulabiliyor? hiçbir düzeni yok caddelerin, sokakların. adresler karman çurman. benziciyi görünce sola dön, orda kapitol var, kapitolü geç, 3 tane yol çıkçak... bu ne ya? gps kullanıyorum, çoğu zaman bi adresi girince 12 tane alternatif çıkarıyo alet, biri istinye'de, diğeri beylikdüzü'nde. sola dönüş olmayan yerde sola dönüş gösteriyo. çünkü onun haritasında sola dönüş var, ama geçen hafta ordaki sola dönüş iptal edilmiş. kaç kez ters yöne soktu beni gps. bi sefer inip karşıdaki adama gps'i gösterdim artık. "abi haklısın ama ........nı .......ler yolların, burda burası çift yön görünüyo. en fazla 2 ayda bir güncelliyorum bu aleti, özür dilerim ama sırf bende diil kabahat." dedim. demek de değil, isyan ettim bi nevi. adama diil tabi : ) insan evladı çıktı da yol verdi adam. oyuncak olmuş yollar, bi yol bigün gidiş geliş, ertesi gün tek yön, iki ay sonra çıkmaz sokak. bi sokağa bugün giriş var, sonraki sene de giriş var, sonraki sene giriş kaldırılmış. google maps, değişen yolları sistemine girip haritalarını güncellemek için en çok masrafı istanbul'da yapıyorsa şaşırmam. sokak cadde isimlerini değiştirme modası vardı bi de bi ara. ne saçmalıklar gördü bu şehir...

bi de avm çılgınlığı var. o da garip bişi ama ses çıkarmıyorum. çocuklu aileler oraya gidiyo da bari diğer yerlerdeki yoğunlukları biraz azalıyor. ama yine de sağlıksız bi avm'leşme var. avm'lerin alt yapıları iyi ama. bakıyorum, çoğunun girişi, çıkışı, tuvaletleri, elektriği ve sairesi iyi düşünülmüş. cumhuriyet tarihindeki sayılı büyük rezaletlerden biri olan 14 ocak 2012 marmara elektrik kesintisinde avm'lerin %90'ında elektrik vardı. adam, içinde 500 mağaza, her mağazada onlarca spot, aplik, klima, genel aydınlatma, otopark otomasyon sistemi, tesisin soğutma üniteleri, klima santrali, havalandırma, food court'taki restoranların pişirme/kaynatma cihazları ve aklıma gelmeyen yüzlerce elektrik tüketici cihazı hesaplamış, bunların hepsini kaldıracak bir jeneratör koymuş bir yerlere. metro, metrobüs felç ama. : ) tam istanbul'a göre. neydi bi laf vardı, altı bişey, üstü şişane.

bi de metrobüs fecaatı var. tarihteki sayılı maskaralıklardan biri o da. dünya üzerinde eşi olduğunu sanmıyorum. sanmıyorum dediğime bakmayın. lafın gelişi dedim. eşi yok tabi ki. hemen belgelendireyim argümanımı: eğer eşi olan bir yöntem olsa idi bu, o eşinde kullanılan araçları bulur alırdık, konu kapanırdı. ama eşi olmadığı için, eşinde kullanılan araç da yok. dünya üzerinde bu amaçla üretilmiş bir araç olmadığı için, gittiler hollandalı bir üreticiden, "bu işe uygun olacağını düşündükleri" bir araçlar aldılar. hatırlarsınız, sonradan aldıkları araçların, hollanda'da eğimsiz hatlarda turistik geziler için kullanılan otobüsler olduğu ortaya çıktı. bizdeki "all day hop on hop off" otobüslerinin kullanım amacı ile kullanılmak üzere üretilmiş araçlarmış yani aldıkları. üstelik bizim öngördüğümüz görev tanımına uygun da değillermiş. test, mühendislik, araştırma vs. yapılmadığı için uygun olmadıkları denenene kadar anlaşılamadı. kullanmaya başlayınca anlaşıldı ki, olacak gibi değil. aletler, hizmet etmesi beklenilen amaca "iyi kötü" bile hizmet edebilecek durumda değiller. şanzıman manzıman bi hikayeler anlattılar. sanki sorunun şanzımanda olması bir marifetmiş gibi. bana ne sorun şanzımanda mı motorda mı? sorun şanzımanda olunca "haaa, o zaman yanlış araç almakta haklılar." mı diyeceğim sanılıyor acaba? böyle trilyonluk işlerde bu tür azami kritikleki detayların atlanmış olması mı savunma argümanı? her ne sebepleyse artık, yanlış alınan araçlar ya bi yerlerde duruyor, ya iade ettiler, ya bi o kadar daha trilyon verip şanzımanlarını değiştirttiler, bilmiyorum, takip etmedim, umrumda da değil. benim tek bildiğim, metrobüs kartını bastığınız anda girdiğiniz territory, bir medeniyet alanı değil. binecekler, william wallace'tan direktif bekleyen iskoç ordusu gibi, yüzlerinde mavi beyaz savaş boyaları eksik bir tek. gergin bir bekleyiş. "hooooooold! hooooooooooooold! hoooooooooooooooooooooooooooold!" bir duruyor alet, kapılar bir açılıyor, gerisi kan ve kemik, et ve kum. bi sefer kullandım hayatımda, tek bi sefer. yetti de arttı. binmeye çalışanlar zincirlikuyu'da çullandılar kapıya, daha inecekler inmeden. binemediler tabi. inecekler karşı direnç gösterdi. çullanan kalabalık ineceklerin karşı direnci yüzünden geri gitmek zorunda kaldı. minyon bi kız, kaldırımdan aşağı bi adım atmıştı, ayağının arkasında, tam topuğunda kaldırım olduğu için geri adım atamadı, kalabalığın geri gelmesi ile birlikte düştü popo üstü oturdu kaldırıma, önündeki de kucağına düştü... istanbullu'nun insanlığı zaten tedirgin edici bi noktadaydı benim için uzun zamandır. metrobüs alanında büründükleri halet-i ruhiyeyi gördükten sonra iyice korkmaya başladım. orman kanunları resmen. güçlü olan güçsüz olanı eziyor. fiziksel güç konuşuyor. omuz ata ata ilerliyor güçlü ve iri olan. nezaketin, kibarlığın, medeniyetin, şehirliliğin esamesi kalmamış. ve herkes, "köprü trafiğine kalmıyorum" diye diye gidip geliyor her gün işine, orda karınca gibi ezilmeye koyulduğunun farkında ya da değil. "havuz-günvelik-otopark" kafasının bir alt ekonomik sınıf versiyonu. ama aynı yaklaşım. "küçük bir konfor için kişisel haklarından ödün verebilecek kadar uzlaşmacı olma" kafasıu. bi şekilde herkes kaderine razı. şimdiye kadar yer altında 15 kat metro olmalıydı. diğer ülkele metropollerindeki raylı sistemlerin nüfus ve yüzölçümüne oranına bakarsanız, 15 kat minimum rakam hatta. oysa elimizde 2 tane metro var, taksim-levent ve yenibosna-havaalanı. şaka gibi.

istanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
kafam şişti.
içim şişti.

(trenchkot - 16 Ocak 2012 23:17)

sonunda tam tepesine bir kubbe dikilip toptan camiye dönüştürülmesinden korktuğum şehir.

(torcida - 23 Kasım 2012 13:03)

fotoğraflarla istanbul'da saatler

(hanging rock - 5 Temmuz 2014 16:45)

herkesin kafayı yediği şehir bence burası. yanlış anlaşılmasın bu insanları suçlamıyorum, bu şehir insanları bu hale getiriyor ve her şey o kadar normal geliyor ki onlara hiçbir şeye şaşırmıyorlar.

geçen hafta sonu eş, dost ziyareti için üniversite tercihlerimde korkumdan tek bir tercih bile yapmadığım, en son yaklaşık 2 sene önce gidip yine acayip küfürlerle döndüğüm istanbul'a gittim. bak baştan söyleyeyim de sonra bana bik bik yapmayın. inanılmaz, büyüleyici güzellikler var bu şehirde ama dediğim gibi istanbul'da bir süre eşiğini aşan insanlar kafayı yiyor.

cuma akşamı havaalanına geldim, baktım hemen hemen bütün istanbul uçaklarında en az 15-20 dakika rötar var. ben sövüyorum tabi ama yolcuların genelinde hava aynı; "ee istanbul orası normal". vay arkadaş! neyse bindim uçağa bir şekilde gittim. geldim istanbul'a, terminalden çıktım dışarı, akın akın insan akıyor üstüme sağımdan, solumdan. korkumdan tekrar içeri kaçacaktım az kalsın sonra düşündüm sigara yaktım mundar olmasın bari kaçmayayım içeri. kadıköy havataş'ına gittim, bir de taksim havataş'ı var. o tarafa bir baktım yine yığılı insan var, bir sürü bavul falan ama otobüs yok. bir geldi sordu "otobüs nerede" diye. "trafikte mahsur kaldı gelecek" dedi adam."haa" dedi, döndü arkasını gitti soran kişi. nasıl "haa" amına koyim ya? antalya'da biri "trafikte mahsur kaldım" dese "siktir lan! dalganı sikerim senin çabuk gel" derim. çok normaldi oysa bu istanbul'da.

kadıköy'de indim. yine sağımdan, solumdan oluk oluk insan akıyor. elimde çantam var köyden indim şehire filmindeki kemal sunal gibi bakıyorum etrafa. kadıköy'de bir yere oturuyoruz. insanlar alt alta üst üste oturuyor. bir yer bulup 2 bira içip kalkıyoruz sikko mekandan bir dolu para verip. ben söverken insanların yüzlerinde aynı ifade; "ee burası istanbul o hesap normal". normalini sikeyim.

cumartesi sabah oluyor. kahvaltı edip diyoruz ki "adalar'a gidelim". mantıklı geliyor hem güzel deniz yolculuğu, hem görmediğim etmediğim yerler. kadıköy'den vapura biniyoruz. biniyoruz ama burası istanbul olduğu için normal(!) olarak vapur da kalabalık. otobüste gider gibi vapurda ayakta sıkışık sıkışık gidiyoruz. oysa ben ne hayal etmiştim? vapurda uzaklara bakmalı klip çekerim falan dedim de ne mümkün amına koyim. götümü dayayacak bir yer bulma çabasından unuttum hemen klibi. insanlar yine son derece normal karşılıyor bunu; "ee istanbul bu normal böyle olması." lan olm manyak mısınız? nasıl normal? vapur lan bu otobüs değil ki denize düşecem kalabalıktan diye aklım çıktı.

yaklaşık 1.5 saatlik yolun ardından büyükada'ya gelindi. ilk başta çok sevdim burayı ama sonra fark ettim ki istanbul'dan insanlar buraya tenha diye, doğayla iç içe diye, kafa dinleriz diye geliyor ama kalabalıktan kaçmak için geldikleri adalar da kalabalık olmuş, tıkış tıkış olmuş haberleri yok. yine normal geliyor bu sevgili istanbullulara. faytona bindik (bu konuyu hemen geçiyorum yediğim kazığa da normal derseniz kalbinizi kırarım), indik, yürüdük. bir ara kaybolduk aha dedim lost olur muyuz acaba diye götüm attı ama leş gibi kalabalık olduğu için illaki birine sorup yönümüzü bulduk. at boku kokularının da normalleştiği yollarda deli sikmiş gibi yürüdük. sonra karnımız acıkınca basit bir restorana oturduk. yine hesap götümüze girdi. ama "ee burası adalar yani normal" dimi? kafayı yemişsiniz olm siz.

dönüş yoluna geçtik. bostancı'da inip kadıköy için dolmuşa bindik sonra. fast and furious'un çekim setinde dublör mü oldum yoksa siktiriboktan bir dolmuşa mı bindim fark edemedim. makaslar, kornalar, küfürler gırla. dolmuştaki insanlara baktım, çok rahattılar. "ee burası istanbul normal böyle şeyler"di suratlarındaki ifade. havasından mı suyundan mı bilmiyorum da insanlar bir şeye şaşırıp, sinirlenmiyor istanbul'da. çok acayip.

sağ salim kadıköy'e geldikten sonra birkaç arkadaşla daha buluştuk. dediler ki; "karşıya geçelim, taksim'e gidelim". iyi dedim bana uyar bir de taksim'de kazık yerim amına koyim. yine normal olarak(!) 1-1.5 saat gibi bir sürede taksim'e geldik. her yer vıcık vıcık, pis pis insan. ne ararsan var. ben nokia'mı ve içinde iz miktarda para bulunan cüzdanımı tutucam diye penguen gibi yürüyorum. bir yere geldik neresi olduğunu hatırlamıyorum. göt kadar sokak insan seli var. bir mekanın önünde durduk. "yerin var mı" dedik. "ayarlıcam" dedi eleman. sonra çağırdı bizi. sokaktayız ha mekanın içinde değil. adam bizi 5-6 adım götürdü. "abi en uygun yerim burası" dedi. laaayn? yer dediği sokağın ortası lan! masa, sandalye falan yok haa. biz çember olduk orası şuan için mekanın en uygun yeri oldu. böyle bakıyorum ben şaşkın, şaşkın "bu da mı gol değil lan? bu da mı normal?" diye. normalmiş amına koyim, burası taksim'miş normalmiş. sevgili istanbullular manyaksınız gelin bunu kabul edelim.

sonra kalktık oradan gerçi kalktık demek için oturuyor olmak lazım. yürüdük gittik yani sokaktan diyeyim. ben isyan ettim "sikerim! götümüzü bir yere koyak artık" diye. arkadaş tamam dedi. yürüdük, yürüdük, yürüdük... yine binlerce, on binlerce normal(!) insanla. eski bir apartmana girdik. 6 kat yukarı çıktık merdivenlerle. göğün merkezine çıkacaz sanırım oturmak için diye düşündüm. aha bir geldim insanlar burada oturuyor. olm niye lan? çok acayip değil mi? ben orada evim olsa o merdiveni çıkıp oturmam. adamlar içki içmeye geliyor. bu da normal tamam amına koyim tamam. ev demişken bir de kira meselesi var mesela. bir ev görüyoruz nasıl leş, nasıl bitik bu ne lan dersin yani o kadar. arkadaş söylüyor mesela buranın kirası 1500 tl diye. ben "dalga geçme sikerim" diye bakış atarken arkadaşa diğerleri "ee burası kadıköy/taksim v.s. normal" diyor. vallahi normal değil kardeşim, yeminle normal değil sadece siz çıldırmışsınız.

eve dönüş vakti geldi sonra. saat gece 02.00'de kadıköy'e dönüyoruz. şoför elinde bir telsiz sürekli boş yolları soruyor, makas atıyor, ara sokaklara dalıyor. gece 2 lan! köprüye geliyoruz. trafik var! yarım saatte geçiyoruz siktiğimin köprüsünü. arkadan bir laf duyuyorum: "ee cumartesi bugün normal". yarraaam normal! gece 2'de köprüyü yarım saatte geçiyorsun ve bu normal ha? hepiniz delirmişsiniz, haberiniz yok lan!

insanlar tüm hayatlarını trafiğe göre düzenliyor. "oradan şuna binsek, yarım saatte metrobüse gelsek, oradan vapur hoop dolmuş eğer köprü açıksa 3-4 saatte orada oluruz bir kahve içer döneriz anca sonra gece olmuş olur zaten" falan. bence istanbul'da bir yerde olmak için saat vermek kadar saçma bir şey yok. anca "şu saatte orada olmak istiyorum ama bakarsın hiç gelemem hakkını helal et" falan diyebilirsin. tek iyi yanı istediğin kadar geç kal bahanen hazır: "trafik yaaeee". ama size normal geliyor bunlar kime ne anlatıyorsam?

antalya'ya dönüş vakti geliyor. korkuyorum zaten artık biraz daha burada kalırsam tüm istanbullular gibi bu saydığım şeylerin bana da normal gelmesinden. uçak saatinden 2.5 saat önce yola çıkıyoruz. neden? "ee çünkü burası istanbul pazar akşamları dönüş trafiği olabilir" la havle...

anormal bir şekilde rötarsız, sakin bir şekilde geliyoruz. hatta yanımdaki istanbullu arkadaş çok sinirleniyor. "nasıl rötar olmaz burası istanbul kardeşim! sıkıntısız iş mi olur! ben ağız tadıyla normal bir rötar yaşayamayacak mıyım lan?" diye bağırdı çağırdı. hatta bugün için bu rötar olmamasını "14 eylül 2014 sabiha gökçen zamanında kalkan uçak rezaleti" diye yazmayı planladı. ben artık bulaşmıyorum istanbullulara ve kendini istanbullu hissedenlere aga. hepiniz manyaksınız. bir an öyle bir an gelir gayet normal diye beni öldürürsünüz siz amına koyim.

gece 1'de indi uçağım. bomboş yollardan 30 kilometre uzaktaki evime gelip, tıraşımı olup, duşumu alıp yatağıma girdiğimde saat 1.57'ydi. vallahi bak yemin ederim. böyle hayatlar var lan. insanlar 15-20 dakikada işlerinde, okullarında, evlerinde oluyor. ne bileyim mekanlarda masalarda oturarak içkisini içiyor, evlere insan gibi kiralar ödüyor. oluyor yani bunlar gerçekten bak. uzayda falan değiliz lan biz de türkiye'deyiz.

neyse çok uzattım. okuyan herkesi bu pazartesi sabahı yordum. özellikle istanbulluları daha da yormuşumdur. neden? çünkü bugün pazartesi, okullar açılıyor. işe, okula gitmek için 3-5 falan saat yol gittiniz. ee ama normal orası istanbul...

kafanız çok güzelmiş canım güle güle kullanın, acil şifalar.

---

fayton editi: birçok mesaj aldım faytona neden bindin adalar'da diye haklısınız zaten bir daha gidersem binmem, gideni de bindirmem hem atlara hem de oradaki insanlara terör niteliğinde resmen faytoncular.
(bkz: istanbul adalar'da atlara eziyet)
(bkz: büyükada'daki fayton atları)
http://www.change.org/…lmasını-talep-ediyoruz#share

(life is drunk - 15 Eylül 2014 09:54)

hafta sonu istanbul'daydım yine, uslanmıyorum hep gidiyorum. neden? çünkü deli sikti beni. çünkü istanbul'a gitmek için delirmek lazım. aklı başında adam gitmez zaten. neyse bu çılgınlar diyarı için fikirlerimi uzun uzun yazmıştım daha önce (bkz: #45705247)

hah işte bu deliler şehrinin tinercileri de normal değil tabi olarak. yani diğer şehirlerdeki tinercilerin kafası normal(!) insanlarda var istanbul'da. tinercileri sen düşün. istanbul'da havaalanından otobüse bindim. taksim'de indim havataş'tan. meydana doğru yürürken daha 10 adım attım ya da atmadım. yanımda birinin bana fazlasıyla yakın yürüdüğünü hissettim. adımlarımı hızlandırdım o da hızlandırdı. yan gözle kesiyorum belli bir açıyla bana doğru yaklaştığını fark ettim ve temel geometri kurallarının doğruluğunu kanıtlarcasına yolumuz 5 saniye sonra kesişti. elinde bir bez parçası olan, kaşı gözü ayrı oynayan bir kardeşimiz. benden bir ter boşandı zaten ki sorma. bak ismail türüt gibi terlemek diye dalga geçiyorsunuz, ediyorsunuz iyi hoş da çok olası hem de aralık ayının sonunda bak ciddi söylüyorum. temmuz ayında öğle vakti antalya sokaklarında boş boş dolanırken bile ben böyle terlemedim. tinerci kardeşimiz lafı fazla uzatmadı.

- para versene!

oha ben önce bir "ateşin var mı?" der ön sevişiriz diye düşünmüştüm ama adam net, hiç dolandırmadı lafı.

+ yok birader ben de öğrenci adamım vallahi bak.
- para ver!

kapatmış kendini dış dünyaya kardeşimiz, hiçbir yorum fikrini değiştiremeyecekti. "lan bari 1-2 saat geçirseydim siktiğimin şehrinde ya" diye hayıflanarak elimi ceketimin cebine attım. tüm bozuklukları çıkardım, 5 lira çıktı. "oha 5 lira bozuk varmış amına koyim keşke havaalanında bir küçük su alsaydım o parayla" dedim içimden. aldı parayı, bezinden bir parça daha tiner çektikten sonra ben tam yoluma devam etmek için hamle yaptım ki kendinden beklenmeyecek bir çeviklikle tekrar önüme geçti.

- 5 lira daha ver!
+ birader bak benim de param yok bırak gid...
- 5 lira daha!

hiç bitmeyecek galiba o an ve tinerci kardeşimizin istekleri sandım. zamanın göreliliğini yine iğrenç bir yerde kanıtlıyordum kendime. beynimde dönen düşünce akışına engel olamıyordum 5-10 saniyelik anda.

*cüzdanı çıkarır gibi yapıp yardırmaya başlasam şener şen gibi? bıçağı varsa götüme takıverirse arkamdan ya hem bıçaklanmış olurum hem de cüzdanı kaptırırım ı ıh değmez riske.

*"aaa cüzdanım yok! aaa kaybettim! inanamıyorum!" deyip kafasını karıştırmayı denesem? "senin yalanlarına sokayım" deyip üstüme atlarsa. yok yok olmaz.

*cüzdanı çıkarırsam elimden hepsini kaparsa? kaç para vardı? 60 falan ama kredi kartları, banka kartı? onları geri vermesini rica ederim. şunun tipe bak allasen götünden geçirir o kredi kartlarını senin. ı ıh bu da olmaz.

*her şeyi gözden çıkarıp cüzdanımı çıkarır gibi yapıp nah mı çeksem? yapıyım mı lan? şu dünyadan bir iz bırakır göçerim lan en azından. harbi yapcam galiba. off ı ıh yemedi.

her şeyi boşvermiş halde çıkardım cüzdanı. bir yandan elimden kapmasın cüzdanı diye birkaç adım geri attım. orada marketin birinin su şişelerine çarptım. "dur korkma yaa" diyor pezevenk. dimi yani? iş benimki de? bunda korkulacak ne var ki dimi anlayışını siktiğim? 5 lirayı uzattım. ter gözümün içine giriyor. "tinerci nesil harbiden istemiyoruz" dedim içimden. 5 lirayı alınca "heeeaaaay" diye bağırdı kollarını havaya kaldırıp. allahım ne ile sınıyordun beni? hulk'a falan dönüşecek herhalde kafamı orada ezecek diye ümitsiz ümitsiz bekliyordum.

- çok kral adamsın!
+ ss...sağol. gidebilir miyim?
- dur!

ne var? ne var? ne istiyorsun benden? 90 kilo adam kuru üzüm kadar kaldım karşında hala ne istiyorsun benden lanet olası pislik? diyemedim tabi öyle kurbanlık koyun gibi baktım sadece adamın benden daha boş bakan gözlerine.

- gel öpücem seni!
+ yy...yok istemiyorum ben gidiyorum.
- gel öpücem dedim!

allam hipnotize olmuş gibi adam ne dese yapıyorum lan. öpüştük, sarıldık. antalya'dan kalkıp gidip taksim meydanı'nda leş gibi terli bedenimle bir tinerciyle sarılmış öylece duruyorduk. böyle hayatı sikeyim afferdersin!

- bak vermek istemiyosan geri vereyim paranı?

sanırım kuran falan yırttım ben bunun başka bir açıklaması olamaz çünkü. yok amına koyim çok istiyorum sana 10 lira vermeyi. yanıp tutuşuyorum adeta. niye kalkıp geldim ki zaten istanbul'a? sana para verip sarılmak için gelmedim mi şapşik yhaaa!

+ yok birader kalsın sende. hadi ben gideyim.
- hakkını helal et.
+ tamam.
- helal ediyorum de!
+ helal ediyorum vallahi helal ediyorum. hiç bu kadar helal etmemiştim kimseye bir şeyi!
- tamam hadi görüşürüz.
+ görüşürüz.

ben bu kadar düşünceli adam soyma görmedim amına koyim. bir sonraki istanbul seyahatim için randevuyu da kaptı köftehor. bakalım bir dahaki sefere bana ne sürprizleri olacak? ayy çok heyecanlı.

şşşt şapşik tinerci haftaya cumartesi saat 12'de taksim meydanı'nda unutma beni haaa, üzülürüm. deli bu çocuk yhaa canımmm...

istanbul pişmanlıktır, unutmayın. tinerden daha fenadır istanbul başlamayın, başlattırmayın...

(life is drunk - 22 Aralık 2014 10:57)

kafası gidiklerin, şapşik tinercilerin, 72 milletten delinin ortak noktası şehr-i istanbul serimizin 3.bölümünde (meraklısı için part-1 ve part-2) objektif bir gözle istanbul'u istanbul yapan 2 temel yapıtaşı üzerinde durmak istiyorum; metrobüs ve beylikdüzü.

metrobüs ah metrobüs...

adına kitaplar yazılır, çarşaf çarşaf makaleler yayınlanır, filozoflar asırlarca tartışır varoluş sebebini. niye yapılmıyor peki? çünkü çok kalabalık laaan! aristo gelse metrobüs durağına "beyler az ötede yer var hadi beyleeeer" diye çığıran bir dayıya dönüşür. daha önce birkaç metrobüs tecrübem oldu ama hep acayip saatler olduğundan çok farkına varamamışım ben bu cevherin. hatta o zamanlar "ne var la bu metrobüste oturuyom ki bile ehe ehe" gibi bazı talihsiz demeçlerim bile olmuştu. bir nevi "6 nisan 2015 life is drunk metrobüs itirafı" sayılabilir bu sevgili istanbul halkı. evet ilk 3 metrobüste ben de destekledim ama anladım ki metrobüs olayında kandırılmışım. bunu cuma akşamı iş çıkışı bir metrobüs durağında olduğumda iliklerime kadar hissettim. yine bir zamanlar sözlükte okumuştum metrobüs için (bulamadım entry'i sahibi kusura bakmasın); "eve/işe gitmenin en onur kırıcı hali" yazmıştı. daha açık nasıl anlatılabilir başka bilmiyorum. üstelik günümüz teknolojisindeki en iyi ulaşım araçlarından biri olan uçakta "şu antalya-istanbul yolunun en çok neyini seviyorum biliyo musun? ahahaha tabi ki hindili sandviçlerini" diye takılırken 1 saat sonrasında kendini metrobüs durağında bulmanın gerçekten bir tarifi yok. her yer yine vıcık vıcık insan. o anki halimin fotoğrafı çekilebilseydi eğer "afrikalı çocuğa yaklaşan akbaba" fotoğrafını solda sıfır bırakırdı. yıllar sonra haber olurdu fotoğrafı çeken insan "burada şu salak adama metrobüse binmesi için yardım etmek yerine fotoğrafını çeken sanatçı yıllar sonra bu vicdan azabına dayanamayıp intih... şaka la şaka ne intiharı hala açıp açıp arada bakıyor o fotoğrafa ahahahaha tipe bak" diye.

sürekli olarak metrobüs geliyor, her tarafta ışıklı yazılar, etrafta bir uğultu, oradan oraya koşan insanlar. ilk 7-8 metrobüs falan bu şaşkınlıkla önümden akıp gitti adeta. sonra yavaş yavaş adapte olmaya başladım. metrobüs kapılarının açıldığı yeri denk getirmek tamamen bir sanat, bir strateji olayı. tek hamlelik düşünemiyorsun. her ihtimale karşı bundan sonra gelecek 6.metrobüsün bile yerini aklında canlandırman gerekiyor. en kral satranç oyuncusunu getir hayata küser o derece keskin bir planlama gerekiyor metrobüse binmek için. bakın daha bu sadece binmek, seyahat kısmına geçmedim bile.

ben artık 30.metrobüsten sonra falan mini bir çakal olmuştum. elimdeki çantanın da katkısıyla hakimiyet alanımı genişletiyordum. hızlı adımlarla itile itile itmeyi öğrendiğim insanların önünden bir o yana bir bu yana kapı önüne denk gelmek için yer yer çirkinleşerek koşturuyordum. 40.metrobüste falan mutlu sona ulaşmıştım. tam önümde açılmıştı kapı ve bir anda kendimi içinde buldum. adım attığımı hatırlamıyorum. dışarıya akan (inmek değil) insanların metrobüs içinde oluşturduğu kütle çekimi kapıda bekleyen diğer insanları içeriye akıtıyor. sistem bu şekilde işliyor metrobüste.

ve sonunda binmiştim işte bu kutsal araca. içeride metrobüsün şeklini almış binlerce insanla beraber başlamıştım kutlu yolculuğuma. yediğim dirsekleri, ayağıma basmaları, koltukaltı koklatmaları anlatmaya gerek görmüyorum. çünkü hedefe gidilen yolda çekilen çile kutsaldır. hedef neydi peki? tabi ki yiğidin harman olduğu, bereketli topraklarından avm ve rezidans fışkıran istanbul'un göz bebeği, beylerin semti, semtlerin beyi; beylikdüzü!

ah beylikdüzü ah...

sana ulaşmam 2.5 saati falan buldu ama değdi be! metrobüste "geldik mi?" diye her durakta kafamı ekrana kaldırdığım için boyun fıtığı oldum ama olsun be! istanbul'da onca tarihi güzellik gördüm hiçbirini seninle kıyaslayamam beylikdüzü. neden? çünkü sen istanbul'da falan değilsin. hatta türkiye bile olmayabilir lan orası. metrobüsten inip taksiyle gideceğim yere ulaşmak için kalan 1-2 damla enerjimle sigara içerken taksi sırasını gördüm. evet taksi sırası lan. bunların size normal geldiğini biliyorum, o yüzden çok üzerinde durmuyorum da taksiler sarı değil lan burada. bordo taksiler dolanıyor her yerde. yiyolar olm sizi bordo taksi mi olur? hadi her şeyi geçtim beylikdüzü'nün göbeğinde oklu levha var "istanbul" diye. size bir şey diyim mi? o levhadan antalya'da da var ve evet üzülerek söylemek istiyorum ki antalya istanbul'da değil.

ama olsun be beylikdüzü, duruşun yeter. herkesten izole yaşam tarzın, bordo taksilerin, istanbul'da olduğunu sanman falan v.s. yüreğine, enerjine sağlık. bir gün kıymetin anlaşılır elbet, tabi gören olursa...

(life is drunk - 6 Nisan 2015 09:32)

1890 hisar sahil
1903 tarabya tokatlıyan oteli
1910 çırağan sarayı avlusu eski şeref stadı
1926 sarıyer-atina arası deniz uçağı seferleri
1930 bir istanbul beyi ve dönemin taksicileri
1956 bugünün boğaziçi öğrencileri dönemin robet koleji
1958 boğaza bakış fikret hakan'ın üç arkadaş filminden
1961 türkiye-sovyetler birliği maçı eski dolmabahçe stadı ve destek vermeye gelen taraftarlar
1919 sarıyer-çayırbaşı ve günümüz
1950'ler adnan menderes döneminde istanbul'un imara açılışı ve laleli de yıkımlar
1960'lar aksaray
19.yy sonu anadolu hisarı
1930 arnavutköy sırtları
1912 balkan savaşıyla gelen göçler
1920'lerde bebek semti
beşiktaş semti 19. yy
1954 beylerbeyi
1961 beylerbeyi iskelesi
1890lar beyoğlu
1920'ler boğaziçi
1954 kışı ve boğazın donması
1930 büyükada iskeleden bir kare
1890lar edirnekapı ve günümüz
1920ler edirnekapı yolu
1950 eminönü ve dönemin toplumu
1890lar eyüp
1928 galata köprüsü
1930lar galata köprüsü
1950 kışı galata köprüsü
1900ler galata limanı
1950 halaskargazi caddesi ve günümüz
1940 halıcıoğlu
1912 haydarpaşa garı
1940 hisar sırtları
1970 hisara bakış
1960lar ismail dümbüllü ve münir özkul
1937 istanbul üniversitesi
717 senesinde istanbul'da inşa edilen ilk cami olma özelliğini taşıyan arap cami
1938 istanbul surları
1890lar kabataş iskelesi
1908 yılına ait bu kare dönemin modalı levanten ingiliz ailesi withall'ların alemdağdaki av partisinde çekilmiş
1870ler kağıthane
1970 mecidiyeköy viyadük inşaatı
1912 okmeydanı menzil taşı ve günümüz
1880 rumeli hisarı
sarıyer atina uçuşları 1926
1950 sarıyer vapuru yolcuları
1920 sirkeci
1930 şirket-i hayriye vapuru dans eden çiftler
1930lu yıllar taksim meydanı
1870ler tarabya koyu
1900ler arkadaki büyük yat dönemin osmanlı sultanını ziyarete gelen alman imparatoruna ait
1929 topçu kışlasında yapılan müsabakalar
1950 boğazın bereketinden kısmetine düşeni alıp fazlasını denize bırakan balıkçılar
1964 üsküdar sırtlarından boğaziçi

ve 1930 yeniköy iskelesi

istanbul hayranı bir yurttaş olarak fotoğrafları seçmem dönem bilgilerini araştırmam ve internete yüklemem 2.5 saatimi aldı. 50 yıl öncesine bile hayran gözlerle bakan ben git gide daha da kirlenen bu tarihi şehir için üzülmekten başka bir şey yapamıyorum.

(patlak fermuar - 21 Kasım 2015 22:22)

konuyu çok dağıtacağım baştan söyleyeyim, sonu başı belirsiz bir yazı olabilir. "memleket yangın yeriyken" benim dertlerim böyle artık. zaten konuyu hangi başlıkta yazacağıma bir türlü karar veremedim, küçükyalı sahili, maltepe sahili, kadıköy kartal sahili derken düşündüm ki bu varoşlaşma bütün istanbul'un ortak sorunu. hatta ülkenin tüm sorunlarının bir aynası.

dün akşam oturduğum semtte, küçükyalı'nın sahilinde, ailem ve arkadaşlarım ile yürüyüşe çıktık. oğlum yorulunca bel-tur'un^* yanındaki parkta salıncağa binmek istedi. parkta yarım saat kadar geçirdik ve tekrar emin oldum:

bizim millet insanlıktan nasibini almamış mal dolu. kimse kusura bakmasın, parkın dibine kadar girip mangal yapan, çocukları zift gibi duman altı bırakan insanlara başka bir tanımlama bulamıyorum.

bakın güzel kardeşim, sahil yolu mesire yeri değildir. istanbul'un bütün sahilleri duman altında. bin kişinin olduğu sahilde on kişinin gerzekliğini kimse çekemez, çekmemeli. sahil yoluna çift şerit araba park edip işgal edemezsiniz. insanların ortak kullanımına açık sosyal bir alanı duman altı yapıp nefes alınmaz hale getiremezsiniz. her tarafı kuyruk yağı kokusu bastıramazsınız, çöplerinizi etrafa saçamazsınız.

yahu daha bunu düşünemeyen insanlara, burada sözlükte, ya da başka ortamlarda, işte, evde, sokakta, hala sabırla ülkedeki soygunu, vurgunu, talanı, katliamı, adaletsizliği falan anlatmaya çalışıyoruz bir de saf gibi. bugün 3 yıl oldu bak, 14 yaşında bir çocuğun sokak ortasında vurularak öldürülmesinin yanlış olduğunu anlatamıyoruz. kime ne konuşuyorsun?

yahu onu da geçtim, aramızda ciddi ciddi evrim, evrimsel biyoloji, büyük patlama, evrenin genişlemesi, karanlık enerji, falan anlatmaya, yozlaşmış bu kitleyi ispatlanmış gerçeklerle ikna etmeye çalışan güzel ama çaresiz insanlar var, en çok onlara üzülüyorum.

yüzlerce yıl önce, pusulayı, matbaayı, teleskobu, motoru bulan insanlar geçmiş bu dünyadan. 40 yıl önce, uzayda sonsuz yolculuğa çıkacak mekiğe, dünya dışı akıllı yaşamla iletişim kurulma ihtimaline karşılık dünyadaki seslerden örnekler içeren bir plak yerleştirmeyi düşünen, hayal eden insanlar geçmiş. 2014 yılında bir gök taşına insin diye akıl almaz hesaplar yapıp 2004 yılında uzaya roket gönderen insanlar geçmiş.

biz burada oturmuşuz, insanların ortak kullanımına açık olan bir yerde, mesire değil mesken bölgesinde, herkesin dibinde mangal yapanları, ya da mesela gecenin köründe küçükyalı tüneline arabalarla doluşup kornalara basıp havaya ateş edip asker uğurlayanları, otoban durdurup evlenme teklif edenleri, gece üçte bina yıkıp inşaat yapanları, hafriyat kamyonlarıyla sokak ortasında insan öldürenleri konuşuyoruz.

"çocuklara tecavüz etmeyin, kadınları dövmeyin, hayvanlara eziyet etmeyin". lan bunlara asgari insaniyeti anlatamıyoruz daha. anlamak istemiyorlar. işlerine gelmiyor. zerre düşünmüyorlar. nasıl bir çaresizliğe bulaştık böyle, düşündükçe aklım almıyor artık.

(realsanto - 16 Haziran 2016 15:51)

sabah uyanıp dünyanın en pahalı otomobili olan arabama bindiğim şehir. yanlış anlaşılmasın, arabam dünyanın en pahalı arabası değil ama diğer ülkelerdeki birebir yıl ve modeldeki araçlar arasında bir rekortmen. misal benim arabanın yenisi londra'da 72 bin lira daha ucuz. fakat işte londra gibi bir avrupa mezbeleliğinde yaşamayıp, istanbul gibi bir markada yaşamanın bazı küçük bedelleri oluyor.

şehitler tepesinden geçip günün ilk toplantısına gittim, arabayı ara sokaklarda bir park yerine yanaştırdım. bir belediye çalışanı gelip 1 saati 7, iki saati 9 lira dedi. 9 liramı verip arabamı sokağa bıraktım. mesela berlin'de, şehir merkezi hariç her park yeri bedava olsa da, merkezde saati 1 euro'ymuş. e tabi berlin gibi bitmiş, yaşlı nüfuslu bir şehirde yaşamaktansa, istanbul gibi dinamik ve kozmopolit bir metropolde yaşamanın bazı küçük bedelleri oluyor, bence oldukça normal.

günün ikinci toplantısı için şehitler köprüsü'nden karşıya geçtim, %48 zam gelmiş, 7 lira verdim. bunu da başka şehirlerle karşılaştırmak isterdim fakat dünyanın diğer büyük kentlerinde şehirleri birbirine bağlayan köprüler genellikle bedava. zaten o köprülerin çoğu eski püskü şeyler. istanbul gibi ulaşım projeleriyle öne çıkan bir kentte yaşamanın küçük bedelleri oluyor, e olması da normal.

karşıdan dönerken benzin almam gerekti. benim depo istanbul'da 280'e, new york'da 130 liraya doluyor. e bu da normal, sonuçta biri dünyanın en önemli şehirlerinden, en büyük havayolu hublarından biriyken, diğer alalade bir dejenerasyon yuvası.

dönerken telefonum çaldı, eşim aradı, bu arada telefon diyip geçmiyim o da dünyanın en pahalı telefonu, mesela montreal'de benim verdiğim paraya aynı telefondan iki tane veriyorlar. eşim yüksek bir ses duyduğunu, panikle 2.5 yaşındaki oğlumuzu eve getirdiğini, iyi olup olmadığımı sordu. son olaylardan sonra gaipten sesler duyar oldu bu kız, istanbul'un keyfini pek çıkaramıyor. bu cennet şehirde yaşamanın küçük psikolojik bedelleri de oluyor ki aslen oldukça normal.

iyiyim, şu an çok akıllı bir gazetecimizin "adı şehitler rıhtımı" olsun dediği klübün önünden geçiyorum dedim, rahatladı.

sonuçta diyeceğim o ki burası çok güzel, çok marka, çok önü açık bir şehir. sosyal medyada bu yukarıda saydığım batının yozlaşmış kentlerine taşınanları gördükçe şaşırıyorum.

bu satırları 50 megabit parası ödeyip, 11 megabit kullanabildiğim internetimle yazıyorum. zaten azı karar fazlası zarar, öptüm ponponlar.

db edit: sürekli amsterdam'da otopark pahalı mesajı geliyor, kafanız hep böyle rahat hep böyle güzel olsun dostlar.

(bkz: minik eymen'e yardım ediyoruz kampanyası)

(nick belane - 2 Ocak 2017 14:50)