abartma ve uydurma yetenekleri normal insanlardan uc yuz bin kat yuksek olan kisi

(bwh - 17 Şubat 2000 14:04)

sahtelerinin artık iyice midemi bulandırmaya başladığı canlı türü.
avcı olduklarını sanan zavallıların dahil olmak istedikleri yaşam biçimi.
hayatında hiç gerçek av görmeyince hemen avcı oluveriyorsun.

http://www.avlak.com/…index.php/topic,108913.0.html

(thebug - 8 Ocak 2011 10:29)

bunlardan bir tanesini tanıyorum. yaban domuzu, geyik, akbaba hatta vaşak gibi soyu tükenen hayvanı bile vurduğunu övüne övüne anlatıyor. sana ne zararı var o hayvanların diye sorunca 'biz zaten vurduğumuzu yemiyoruz doğa arasındaki dengeyi kuruyoruz' diyerek kendini savunuyor egosuna soktuğum yüzsüz pezevenk.

(secere i mis mis - 13 Temmuz 2012 14:49)

"beni bir gelin vurdu
ah yaramı kız bağladı" *

(namutenahi cizgi - 19 Şubat 2013 13:52)

spor olsun diye yapanların hepsinin teker teker ve özenle bir tarafına koyayım, anasını bacısını selamlayayım.

http://www.milliyet.com.tr/…a-kaldiran-goruntuler/2

bu görüntünün ne sporla, ne açlıkla, ne herhangi bir gereklilikle ilgisi yok.

allah bildiği gibi yapsın topunuzu!..

(kitarobit - 9 Nisan 2014 15:32)

elinde yayıyla gün batımından şafağa kadar gökyüzünü sahipsiz bırakmayan yiğit..

beline sardığı kemer ilk gözağrımın evini işaret ediyor..

(bkz: orion/#42707639)

(sahlanankoc - 14 Ocak 2015 08:33)

yasemin mori'nin finnari kakaraska albümünden şarkı görünümlü bir masal. bir ceylanın bir avcı tarafından öldürülüşünü özenle seçilmiş cümlelerle anlatmıştır mori. şarkı öyle bir içine çekiyor ki beni her dinlediğimde avcının adımlarını ve ceylanın ürkek bakışlarını onun peşisıra ormandaki ağaçların ve tüm canlıların avcıyı katledişini evlatlıktan reddedişini tüylerim diken diken olmuş bir şekilde görebiliyorum adeta.

işte o masal:

avcı yüklü çıktı avına
sırtınla kurşunla dolu bir çanta
tüfeğini kaldırdı baktı
gözünü menzile dayadı
ayağında kara botlar
yüreğinde taş parçası
köpekleri önden saldı
çalıları yara yara yolu aldı

kaba saba haki bir yelekle göğsünü korumaya aldı
orman açıldı kutsal bir armağan gibi
hırslı ve sersem yürüdü korkunç yaratıklar gibi

kestane gürgen palamut
altı yaprak üstü bulut

dere kıyısında anemonlar
o gün çiçek açmıştı tüm kızlar

avcı kör topal devam etti
ne yasa bildiyse ihlal etti
ne güzel gördüyse heba etti
bir de sorma ne havalı pozlar
menzilde görüldü bir ceylan
kükredi orman dağıldı kuşlar
belki kaydı bir kaç yıldız
nefesler tutuldu uğultu devam etti
avcı sarıldı tüfeğine ateş etti

ceylan ürkek zarif nazik
bastı ince bacaklarını toprağa
varlığı nezaketini yaydı
tüm orman ona ihsan etti
kahverengi tonlar beyaz ve soluk
bakışından aktı gitti bir kaç bin oluk sevda

kükredi orman dağıldı kuşlar
kırmızıya kesildi tüm ağaçlar
yasa büründü bulutlar ağlamaya devam etti
kızlar şarkı söyledi

nakarat
benim senin gibi oğlum yok seni ben doğurmadım
burdan canlı çıkış yok ava giden avlanır

(riskmeta - 22 Nisan 2015 18:44)

bir yaşar kemal öyküsüdür.

hemite dağıyla anavarza arası geniş, düz bir ovadır. savrun çayı ceyhan nehrine tam anavarzanın dibinde karışır. çayın ceyhana karıştığı yerden ta vayvaylı köyüne kadar bir sazlık uzanır. akçasaz. hemite dağı, anavarza, vayvaylı arasına günün her vaktinde bir boz duman çöker. daha doğrusu, incecik bir sis değil de bir dumanmış gibi tüter.

ceyhan, kesikkelinin orada ikinci bir gölcük yapar. ceyhan suyuyla bu gölcük arasında bir ada kalır. dümdüz, cilalı mermer gibi düz, kapkara bir toprak parçasıdır bu. kışın bu gölcüğün yüzü yabanördekleriyle dopdolu olur. suyun yüzü ördeğe keser.

yollarda toz, diz boyudur. toz kırmızı demir gibi yanar. akçasazın kıyılarında taptaze, pırıl pırıl bir yeşil, serin sazlar vardır. bu sazlara berdi derler, gök berdi… berdinin kahverengi başağı suya doğru sarkar… berdiden berdiye örümcek ağları gerilmiştir. örümcek ağları yapış yapıştır. ağların kalınlığı bir iplik kalınlığı kadardır. sarıcaarılar sazlara kocaman, yeşile çalan, gümüşi peteklerini asmışlardır. peteğin üstünde döner dururlar. her biri bir karınca gibi…

akçasazın kıyısına ev kurulamaz. kurulursa da burada insan yaşamaz. sivrisineğin türlüsü… zehirlisi, zehirsizi… arı oğul verir gibi. tüm gecede, her bir yanda arı oğul verir gibi… zehirli sıtma birkaç gün içinde götürür adamı… akçasaza yakın köyler de vardır. ellisinden yukarı adam göremezsin.

kalın, simsiyah kolları her zaman açıktı. kış yaz öyle. kış yaz çiftesini alır akçasaza, ceyhan suyunun gölüne ava giderdi. avdan bir hafta, iki hafta gelmediği de olurdu. en çok, kaybı üç hafta sürmüştü. bir hafta, iki hafta sonra yüzü solgun, üstü başı tepeden tırnağa çamura batmış olarak gelirdi. karısı onu kapının önünde çırılçıplak soyduktan sonra içeri alırdı. daha çamaşırlarını bile giymeden çırılçıplak, köşeye serilmekte olan yatağın başında dimdik durur, yatak serilince kendisini ölü gibi atar, hemencecik uyurdu. kıpırdamadan bir gece iki gün böylece uyurdu. ikinci günün akşamında uyanır, gözlerini uzun uzun ovuşturur, sonra kalkar yemek yer, ondan sonra da tüfeğini temizlerdi.

avdan gelmişti. derin uykudaydı. daha uyanmasına beş saat vardı. kadın, yatağın başına döndü, kocasını iki elinden tutup oturttu. bağıra bağıra: “muslu, muslu uyan! çocuk ölüyor, uyan!” dedi.

sonra hınçla elleri bıraktı. muslu, ölü gibi yatağa düştü. kadın çocuğun başına gelip oturdu. yumulup toprakta zangır zangır titremekte olan çocuğu yaşlı gözlerle seyretmeye başladı. sonra ağlaması arttı. sesi gittikçe bir çığlık halini aldı. çocuğu topraktan kucağına alıp dışarı çıkardı. dışarısı çatır çatır yanıyordu. ortalığa kurşun gibi ağır, soluk aldırmayan bir güneş çökmüştü. güneş altında bir o yana bir bu yana gitti. sonra oradan oraya koşmaya başladı. tarlaya gitmemiş bir iki kadın onu böyle deli gibi dönerken gördüler. kolundan tutup içeri çektiler. biraz öğütledikten sonra bırakıp gittiler. gitmeye gitmezlerdi ya köycülük hali bu, çok işleri vardı.

kadın gene eskisi gibi ateşler içinde titreyen çocuğunu kucağına almış, öyle kalakaldı. sonra çocuğu yere koydu. çocuğun sıcaklığı onu yakmıştı. bir de dili damağı kurumuştu ki! hışımla yerinden kalktı, geldi musluyu ellerinden tutup var gücüyle çekti. ağzını muslunun kulağına koyup olanca sesiyle bağırdı:

“musluuu! muslu! musluu! çocuk ölüyor, muslu! uyan, muslu!”

bir zaman öylece bağırdı. sonra sesi yavaşladı. sonra da kısıldı. sonra kesik kesik başladı söylenmeye. çocuğu minderin üstüne yatırmıştı. saralılar nasıl titrer, ağızlarından nasıl salya akar, çocuk da böyleydi.

kadın: “bak muslu,” diyordu, “beni alırken, seni kuşsütüyle beslerim dediydin. aylarca, yıllarca yolumu beklediydin. babam beni sana vermiyordu. muslu, ben babamı, evimi barkımı, kardeşlerimi kodum, sana geldim. on beş yıl oldu anamın babamın yüzünü görmedim. anam babam sensin, dedim. on beş yılın adı var, muslu on beş yıldır sen av peşinde gezdin, çifti ben sürdüm, harmanı ben dövdüm, pazara götürüp ben sattım. sen, on beş yıldır elini ılıktan soğuğa vurmadın. her kahrı ben çektim. bak, muslu, şu ağarmış saçlarıma bak, ben böyle mi olacaktım bu yaşta? bir güne bir gün de seni koyup gitmek aklıma gelmedi. kış gecelerinde sen ördek peşindeyken, bir batağa saplanır kalır deyi gözüme uyku girmedi. sabahlara dek göz kırpmadan seni düşündüm, senin için ağladım… ya muslu, süleymanım öldü. ölüsünde bile bulunmadın. dervişim öldü, mezarını bile kazmadın. tüfeğini aldın, çocuğun ölüsü daha yatakta soğumadan, ava gittin. gene bağrıma taş bastım. muslunun canı sıkılmasın deyi bir gün olup bunları yüzüne vurmadım. muslu, çocuk ölüyor. uyan, muslu! uyan da bana söyle. ne yapayım, muslu?”

muslu yavaşçacık yatağa geri düştü. kadın çocuğunun başına varıp gene eskisi gibi yumuldu. sonra bir an geldi, çocuğun ağzı biraz daha köpüklendi, bundan sonra da birdenbire gerindi, sonra çözülüverdi. süleymanın da ölümü aynen böyle olmuştu. kadın kendini boylu boyunca çocuğunun üstüne attı. artık sesi çıkmıyor, gözlerinden yaş da akmıyordu. köyde çocuğu kaldıracak, daha doğrusu anaya yardım edecek kimse yoktu. akşam oldu. akşam olunca tam zamanında muslu uyandı. gözlerini uzun uzun ovuşturdu.

kadın: “muslu,” dedi. “çocuk öldü, muslu!”

ama bunu korka korka söyledi. muslu bu lafı duymamış gibi kalktı, tüfeğini aldı, sildi, arkasına bakmadan yönünü akçasaza çevirip yola düştü. kadın hiçbir şey söylemedi. olacağı biliyordu, bekliyordu zaten. komşulardan ali onbaşı, yani sarı ali, tarladan dönmüştü. ona gitti.

“ağam, ali ağam, bizim çocuk öldü,” dedi, “ne yapsak ola?”

ali yorgundu. kalktı öteki köylülere haber verdi. kadınlar ölüyü yıkamışlardı. gecenin karanlığında çocuğu küçücük, karanlık bir mezara koydular.

köylüler: “aman,” diyorlardı, “koy git babayın evine, bu musludan sana hayır yok. koy git.”

bunu her gün söylüyorlardı ya, onun aldırdığı bile yoktu. bir kulağından girip ötekinden çıkıyordu. ama bu son söylenenler yüreğine demir gibi oturuverdi.

sabaha kadar uyumadı, ölçtü biçti. sabah olunca öteberisini bohçasına koyup on beş yıldır uğrayamadığı baba evinin yolunu tuttu.

ceyhan suyunun adası, akçasazın bataklığı… muslu dert içinde döndü dolaştı. eve geldi ki, ev bomboş. bunu hiç beklemiyordu. kurşunla vurulmuşa döndü. kapının eşiğine yığılıp kaldı. üstü başı çamur içindeydi. komşular kaldırıp bir yatağa yatırdılar.

akçasazın kenarına hiç mi hiç ev kurulamaz, insan bir ayda sıtmadan öteki dünyayı boylar. şimdiye dek hiç kimse de ev kurmamıştır.

şimdi akçasazın gün doğuya düşen kıyısında küçük bir huğ vardır. huğun yanı yönü ördek, kaz, toy, bıldırcın, daha bilmem ne cins kuşların tüyleriyle doludur. tüyler çalılara takılmıştır.

hemite dağıyla anavarza arası geniş bir düzlüktür. bu düzlükte on beş yirmi kadar köy vardır. işte bu arada tüfeği sırtında, çamura batmış, saçı sakalına karışmış bir adam köylülere yıllardır, vurduğu av hayvanlarını satar. bu, musludur.

(aztaninmisunlu - 28 Şubat 2017 20:43)

bir kış günü işi gereği arabası ile bir şehirden başka şehire giderken üstünden geçen kaz sürüsünü gördü bu kişi, zaten gözü oralardaydı o kazları arıyordu , rastlayacağını umut ediyordu...

avda değildi yoluna devam etti, görmüş olmanın avın çok büyük bir kısmı olduğunun farkındaydı.

bu, avcının kuzeyin otlaklarından kalkıp gelen kazla her sene tekrarlamaya özen gösterdiği kutsal buluşmadır.

bir kış gününün sulu sepken havasında kazları sadece o gördü.

yaşantılarının üzerinden kazların geçebilme ihtimali olduğunu bilmeyen otoyoldaki diğer insanlar önlerine baktılar hep.

(hayvan evladi seni - 20 Haziran 2005 22:13)

ergin günçe şiiridir:

"kalbim bu sessiz sonbaharda
bugün atlaslara inanma sakın
düz bir tepsidir dünya
yolun sonuna ulaştın artık
güzel bir durum kıyısındasın

bir kırmızı fenersin bir hayli dokunaklı
uzayan kar tipisi altında
kalbim, dağların kaybolmuş senin
kurtlar falan inmiştir bembeyaz ovalara
bir ağlayışı sustuğun belli
şarkılarını söylerken

kalbim göller bölgesindesin
ne olur gölgeli yollardan yürü
avcısın, çünkü bir orman içindesin
sulardan içiyorsun, meyvelerden yiyorsun
tırmanmak istiyorsun bir tepe daha
güleçsin nedense bir çocuk gibi
köpeğine gençliğini anlatıyorsun

güneş bir portakal çığlığıyla battı
tutukluk yapıyor kırma tüfeğin
derme çatma kulübenden uzaksın
kalbim bir telgraf çek kendi kendine
seni bekliyor son yolculuğun
tenha bir istasyonda

ilk karakola teslim ol ya da
köpeği bir dostuna emanet bırak
ormanda bir köşeye göm fişeklerini
anıları bir müzeye gönder istersen
bunca yıl yaşadın yakalanmadın
güzel suçlar işledin bir tarih oldun artık
eğer bana sorulacak olursa

her hüznü her sevgiyi ayakta alkışladın
gül kökünden bir pipo
bir yasemin ağızlık
yadigar kalsın bezirganbaşı
tüm avcılara yadigar kalsın"

(suyunrengi - 18 Aralık 2005 13:29)