petrucciani nin performanslarından sonra seyircinin onu ayakta alkışlaması insanın gözünden yaş getirir.
hayatla mücadele eden küçücük bir adam karşısında, onun dehası karşısında ayağa kalkmak büyük bir onurdur.

(bonür söyledi ben yazdım.-augustin)

(augustin - 15 Mayıs 2002 02:20)

sene 97. hayatımda ilk kez yurtdışına çıkmışım. caza karşı henüz birkaç senedir gelişen bir ilgim var, petrucciani de benim için çok özel isimlerden biri. yakın bir arkadaşımla italya'yı dolaşıyoruz. toscana bölgesinin kimbilir hangi şehrinde sakin bir akşamüstü. yorgunuz, küçük bir meydana bakan ufak bir kafenin dışarıdaki masalarından birine oturup içecek bir şeyler söylüyoruz. bir yandan da müzikten konuşmaya başlıyoruz. bir süre sonra konu caza geliyor. derken petrucciani'den bahsetmeye başlıyorum. türkçe konuşuyoruz doğal olarak ama yakınımızdaki masalarda oturanların "petruççiyani" kelimesini ıskalamaları imkansız. kendisinden muhtemelen bir iki dakika kadar bahsediyor ve ismini de birkaç defa tekrarlıyorum.

bir süre sonra garsondan hesabı istemek için arkama dönüyorum ve hayatımın en büyük şoklarından birini yaşıyorum. michel petrucciani sırtımıza bakacak şekilde tam arkamızdaki masada oturuyor. göz göze geliyoruz çünkü zaten biraz şaşırmış bir ifadeyle bize doğru bakmakta. ardından ben şaşkınlığımı üstümden hala atamamışken kibarca gülümseyip selam veriyor. tek yapabildiğim faltaşı gibi açılmış gözlerimle selamına mekanik bir karşılık vermek oluyor. bu süper fırsatı gole çeviremiyorum ve hikaye burada bitiyor. isterdim ki durumun şaşırtıcılığını anlatıp kendisini gördüğüme ne kadar sevindiğimi söyleyeyim, bu tesadüf onun için de ilginç bir anı olsun. yok efendim, kilitleniyorum, gıkım çıkmıyor. hesabı ödüyoruz, kalkıp gidiyoruz, fazladan tek yapabildiğim kendisine bir daha selam vermek oluyor.

olayın ardından ister istemez şunları düşündüm: belki petrucciani gözümün ucuyla da olsa görebileceğim bir açıdan gelip arkamıza oturdu, bilinçaltım görüntüyü yakaladı ve o sohbeti tetikledi. ya da gerçek bir tesadüf oldu, buna üretecek teorim yok. bir de kendimi onun yerine koymaya çalıştım. önündeki masada bilmediği bir dilde, tanıdık bile gelmeyen bir dilde yapılan konuşmada kendi isminin geçtiğini duyuyor. bu durumda orada oturduğunu bilerek kendisinden bahsettiğimizi düşünmüş olmalı ki bu tür bir yanlış anlaşılma hiç hoş değil. eşşek kafam...

(ventolin - 10 Nisan 2008 22:52)

benim de hayranlıkla izlediğim, çok saygı duyduğum, bill evans'tan bile daha teknik caz çalabilen bir insandır kendisi. yalnız ölmeden bir kaç yıl önceki bir konserinde gözümdeki yeri biraz sarsılmıştır. konser çok gösterişli bir yerde gerçekleşir, konser sonrasında petrucciani, kocaman merdivenleri zorlukla tırmanarak, papa (bilmem kaçıncı jan paul) denen adamın önünde eğilir ve eteklerinden öper, e ben de ölürüm üzüntüden. petrucciani'ye yakışmaz bu hareket bence.(tersi yaşansaydı şaşırmazdım ama. )

(cazova - 4 Kasım 2002 21:23)

başardıkları bir tarafa, televizyonda bir programda bir gününü anlatan, devamlı insanı düşündüren, yaşamı, yemek yemeyi ve dondurmayı çok seven birisi olarak bizleri çok etkilemişti... özellikle yemek ile ilgili bir sürü anısını paylaşmıştı bizlerle programda. ahçı ile diyalogu çok güldürmüştü beni...

(arvo - 13 Haziran 2003 17:00)

pere lachaise'de chopin'in yanında yatıyor.

(sezyum - 5 Aralık 2003 17:51)

osteogenesis imperfecta adlı bir kemik hastalığıyla doğmuş olması ve kemiklerinin buna bağlı hassaslığı dünyanın en iyi piyanistlerinden birisi olmasını engelleyememiş büyük insan. blue note'tan albüm çıkartmış ilk fransız (aslında italyan asıllı) müzisyendir. bir de legion d'honneur^*ü vardır. 1999'da 36 yaşında ölmüştür^*. papanın eteklerini öpebilir, ailesi italyandır; bilinmez, belki de koyu katolik yetiştirilmiştir. olsun, kırılgan parmaklarının fildişinin üstündeki dansı^* bize yeter.

(ocean floor - 18 Haziran 2004 17:43)

bir caz festivali'nde istanbul cemiz topuzlu açık hava sahnesi'nde de çalmış piyanist. o kadar özürlüydü ki, piyano taburesine oturabilmek için yardıma ihtiyacı vardı, pedala basabilmesi için özel düzenek yapılmıştı. ister istemez yoğun bir acıma duygusu uyandırmıştı - çalmaya başlayana kadar. küçük dev adam diye başka kime denir ki?

(gxl - 30 Ekim 2004 00:51)

"boyu değil işlevi önemli" sözünün yer yüzündeki en büyük kanıtı.. bu adam, beyin denen varlığın, vücudun dışına nasıl taştığını, geride kalanların nasıl önemsizleştiğini piyanosuyla anlatır.. o anlattıkça da "hassiktir lan harbiden de..." dersiniz..

(kirmizi kalem - 7 Mart 2005 08:23)

28 aralik 1962 fransa, orange dogumlu bir caz piyanistidir. 6 subat 1999 yilinda, 36 yasinda manhattan'da olmustur.

4 yasinda televizyonda duke ellington'u izlerken piyano calmaya karar vermistir. 13 yasinda en az onun kadar unludur.

petrucciani, cucedir. cocuklugunda oyuncak piyano ile calismistir. buyudugunde ise once eski bir piyano onun kullanabilecegi sekle sokulmustur, daha sonra kendisi icin ozel piyano uretilmistir. hatta bunlara da petrucciani piyanolari denir.

(marie antoinette - 11 Ekim 2001 12:04)

kulvarları çok farklı da olsa keith jarrett ile birlikte sanırım dinlediğim en sıkı piyanistlerden biri. kurduğu cümleler o kadar anlamlı ve anlattığı hikayeye uygun ki, insan dehası karşısında şapkasını çıkarmaktan kendisini alamıyor. çok tutkulu...

(kirmizi kalem - 26 Kasım 2005 04:41)