damien rice'in 9 albümünün 3.parçasidir:

this has got to die
this has got to stop
this has got to lie down
someone else on top

you can keep me pinned
it's easier to tease
but you can't paint an elephant
quite as good as she

and she may cry like a baby
and she may drive me crazy
'cause i am lately lonely

so why d'you have to lie?
i take it i'm your crutch
the pillow in your pillow case
it's easier to touch

and when you think you've sinned
do you fall upon your knees?
and do you sit within your picture?
do you still forget the breeze?

and she may rise, if i sing you down
and she may wisely cling to the ground
cause i'm lately horny
so why would she take me horny?

what's the point of this song? or even singing?
you've already gone, why am i clinging?
well i could throw it out, and i could live without
and i could do it all for you
i could be strong
tell me if you want me to lie
'cause this has got to die

this has got to stop
this has got to lie down, down
with someone else on top

you can both keep me pinned
'cause it's easier to tease
but you can't make me happy
quite as good as me

well you know that's a lie

(replanigre - 9 Kasım 2006 04:51)

iyi film. muhalefet olmak icin soylemiyorum, cidden iyi film. nedenlerine gelince;
siddetin artik rahatsiz edici derecede kaniksandigi gunumuzde, filmdeki her silah patlamasi insanin irkilmesine sebep oluyor oncelikle. surada bes kisi oldu, burada bilmem kac kisi katledildi denildigi zaman cok da fazla etkilenemiyoruz artik, rahmetliler sayidan oteye gecemiyorlar ne yazik ki.

geyik, bos, ve uzun oldugu soylenen sekanslar da hayatimiz iste. o kadar gercek ki;gunlerimiz o kadar bos geciyor bazen. kursunlarin izleyiciyi de vurmasinin sebebi bu bence. beklemiyorsunuz cunku, tahmin etseniz bile kondurmuyorsunuz.

--- spoiler ---

hele benny'nin geldigi sahne; o kadar alismisiz ki klasik filmlerden birilerinin gelip kotu adamlari etkisiz hale getirmesini, umutsuzca bekliyoruz benny'nin o iki zibidiyi haklamasini. ama pat diye gidiveriyor benny de. cunku gercek yasamda da boyle olurdu. benny, ahmet, mehmet olup giderdi oracikta...

--- spoiler ---

"ben iyi vakit gecirmek istiyorum arkadas, zaten gercek hayatin icindeyim sinemada da ayni seyi istemiyorum" diyenlerdenseniz sevmezsiniz, yoksa sevilmemesi bence imkansiz...

(zipzip - 7 Haziran 2010 22:52)

kabul ediyorum, zor bir film.

ama ben beğendim. okurken şu çalarsa güzel olur bence.

neden beğendim?

1- karakterlerle birlikte yürümek, dünyayı, çevreyi onların gördüğü açıdan görmek ilk sahnelerde sıkıcı gelmişti ama sonradan ilgi çekici bir hâl almaya başladı ve sevdim. aynı sahnedeki 3 karakterin gözünden, o sahneyi 3 kez izliyorsunuz. (neyse ki 13 kişi yok tabi evet.)

2- güzel dokundurmalar vardı filmde, bunlara spoiler kısmında değinmeyi düşünüyorum. ufak ufak göndermeleri ve yakalaması hoş detayları sevdiğim için, onları da sevdim.

3- karakterlerin gerçekçiliğini sevdim, yemek yedikten sonra kusmaya giden kızlar, bu kızların kendi aralarında yaptığı dedikodular, asosyal ve "inek" bir başka kız, fotoğraf meraklısı bir çocuk (ki çok yakışıklıydı bu), okulun popüler çifti, sınıfta kendisiyle dalga geçilen, cezalandırılan ve itilen bir çocuk...ve tabi ki hiç sevilmeyen bir müdür.

4- eş zamanlı filmleri seviyorum. 24 dizisi gibi mesela. o yüzden eş zamanlı rehin alma ya da yolculuk filmlerine bayılıyorum. her şeyin birkaç saat içinda ya da bir günde yaşanıp bittiği filmlere.

5- film izlerken şaşırmayı seviyorum.

6- gus van sant'ı seviyorum.

7- biraz daha düşünsem bulabileceğim diğer sebepler.^*

--- spoiler ---

film sıradan bir okul gününde geçiyor. klasik karakterler, yukarda bahsettiğim gibi, her okulda, lisede görülebilecek tipler. bu tiplerin omzunun arkasından, onlarla birlikte yürüyorsunuz, hayatlarına giriyorsunuz, nefes alış verişlerini bile dinliyor, beraber sağa sola bakıyor, köpek seviyor, bir kıza el sallıyor ya da bir çocuğa laf atıyorsunuz.

2 asosyal tip, kendilerine silah bulup, ufak çaplı bir cephanelikle okulu basana kadar her şey normal ve sıkıcı. sıkıcı olduğu için normal, normal olduğu için sıkıcı. hatta 81 dakikalık filmin ilk 45-50 dakikası bu monotonlukta gidiyor diyebilirim. fakat sonradan öyle bir adrenalin yükleniyor ki bünyeye, 2 çocuk silahları arabanın bagajına atıp da okula doğru yola koyulurken, yolda ilerleyen arabanın içinde 1-2 dakika boyunca siz de yer alıyorsunuz. sanki arka koltukta oturuyormuşsunuz da birazdan olacaklara suç ortağı olacakmışsınız gibi. amaç buysa, başarılmış. elime bi 2.23 alıp arabadan indikten sonra önüme gelene ateş etmeye başlayabilirdim neredeyse.

tamamını anlatmiyim, bulup izleyin ama en sevdiğim 2-3 sahneyi yazmam lâzım:

-okulda katliam gerçekleştiren 2 çocuktan biri çok güzel piyano çalıyor. hatta katliam için evden çıkmadan önce piyanoda für elise'i çalıyor, gayet de başarılı, bu sırada evdeki diğer eleman bilgisayarda insanları öldürebileceği bir oyun oynuyor. aradaki tezat çok hoştu.

-karakterlerden biri, john, okul bahçesinde dolaşırken, karşısına çıkan köpekle oynuyor, köpeğin sıçraması ve havada dönmesinin yavaş çekimde gösterilmesine nedense bayıldım. hani bazı ân'lar vardır, gerçek hayatta da slow motion yaşansın istersiniz, öyle bir ân'dı o. güzel olmuş.

-kızların kendi aralarında yaptıkları sohbette, "kızım, kendine sevgili yaptın, artık bizle çıkmaz, dolaşmaz oldun." şeklindeki muhabbet son derece gerçekçiydi, kızların sonuna üzüldüm tabi ama gerçekçi yapan bu işte, az önce birlikte dolandığınız insanların ölmesi.

-fotoğraf çeken çocuğun^*, katillerin de fotoğrafını, henüz onlar ilk cinayetlerini işlemeden 2-3 saniye önce çekmesi de güzel bir detaydı.

-filmin en baba sahnelerinden biri, silahlı çocukların evden çıkmadan hemen önce birlikte duşa girmesi ve aralarında geçen şu diyalog:

-bugün ölüyoruz.
-evet ve ben daha kimseyle öpüşmedim bile.
(bu diyalog sonrasında birbirlerini öpmeye başlamaları.)

-bi diğer detay, karakterlerden birinin, okuldaki gay-heteroseksüel toplantıya katılması ve orada yapılan sohbetti. sohbetin konusu: "birinin "gay" olduğunu sokakta, dışarda, sosyal hayatta nasıl anlarız?" yok efendim, gökkuşağı kolyelerinden, yok efendim pembe giymelerinden ya da cinsel tercihini belirten bilezikler takmalarından. sonuçta, bunların hiçbirinin kişi hakkında bilgi veremeyeceğine varıyorlar. bir önceki paragrafta anlattığım sahneyle birleştirince, enteresan bi nöron uyuşması oluyor di mi? ilginç.

-filmin sevmediğim kısımları, hitler'in gözümüze çok fazla sokulması, çocukların komandolar gibi okula gitmelerine rağmen hiç dikkat çekmemeleri^* ve katliamın başlamasından sonra ağır ağır hareket eden ve tuhaf biçimde sakin kalan çocuklardı.

-sonuçta, karakterlerimiz okulu basıyor, önlerine çıkanı keklik avlar gibi avlıyor, müdür dâhil. hatta elemanlardan biri, en sonunda diğerini de vuruyor. o kadar rahat ki, sanki bilgisayarda oyun oynarken, sanal karakterlerin beynini patlatıyor gibi. o kadar rahat ki.

-en son sahnedeyse, okulun en popüler çiftini dondurucuda kıstırıyor ve üzerlerine silahı doğrultup tekerleme söylemeye başlıyor. belli ki onları da öldürecek, kamera göğü gösteriyor ve sen silahın patlamasını bekliyosun, bekliyosun...bekliyosun.

o silah senin üstüne doğrultulmuş gibi, omuzlarını kaldırıyor, yüzünü buruşturuyor ve başını hafiften sağa-sola doğru çekiyorsun, sanki o kurşun az sonra sana girecek gibi.

-bütün okulu mermi manyağı yapan çocuğun, "yılın en adi ve en adil günü oluyor." demesiyse, korkunç.

--- spoiler ---

hissettirmek istediğini çarpıcı biçimde veren, güzel bir film.

not: ha bu arada, benim için ödüllerin önemi yok fakat belirtmek gerek tabi, film 2003 cannes film festivali altın palmiye ödüllü.

(kirlikedi - 16 Mart 2011 00:10)

tame impala'nın bu şarkısı "kesssin reklamda kullanılır" diye düşünürken, aynı gün tv'de blackberry z10 reklamında şarkıya rastlamamla aşağıya bağlantıyı yazmam bir olub.

http://www.youtube.com/watch?v=mjwjq2telsy

(iticiadam - 4 Mart 2013 22:37)

van sant'in bu eseri aslında ne bir dramdır, ne de bir belgeseldir. arada kalmıstır tür olarak ve bunda yönetmenin istekli olması da etkilidir. film hazırlanmasından çekimine ve son haline kadar tamamen deneyseldir. oyuncuların hiç biri gerçek oyuncular değildir ve tamamen doğal okul ortamında çekilmiştir, ve hepsi de lise yaşlarında olduklarından ve columbine katliamıdönemine denk geldiklerinden konuya daha yakın, daha doğal bir yaklaşım sergilenmiştir yönetmen tarafından. aslında filmin jeneriğinde bütün olayların ve karakterlerin kurgusal olduğu ve gerçekle bağlantısının rastlantısal olabileceği not düşünülmüştür, bu da yönetmenin amacının direk columbine olayını anlatmak değil ona benzer bir olay yaratıp yansıtmak olduğunu gösterir.
film sıkıcıdır ; çok uzun plan sekanslar, tasvir çekimleri, sıkıcı ve geyik arasında giden diyaloglar, boş ve anlamsız sahneler ; ama bunların hepsi bir deneyin ürünüdür. film akış bakımından da diğer filmlerden ayrıdır çünkü senaryo işleyişinde çekim planlaması dışında hiçbir planlama yoktur, her şey serbest bırakılmıştır. (örnek ve not: piyano sahnesi, rolü oynayan çocuğun okuldaki müzik odasında bulunan piyanoda tek bildigi şarkı olan für elise'i çaldığı vakit yönetmen tarafından o an akla gelmiştir) bunun dışında bütün bu sıkıcılık ve banallıkla anlatılmak istenen aslında gerçek amerikan ergen ve öğrenci hayatının ta kendisidir. ve seyirci sırttan mesafeli pozisyon almış bir şekilde bunu izlemeye zorlanır. bu yüzdendir ki bir süre sonra film hakikaten germeye, sıkmaya başlar ama bu aynı zamanda yaratmak istediği duygudur da, bu bakımdan bilinçli davranılmıştır. bu filmde başrol veya yardımcı rol de yoktur, bütün oyuncular kendi hayatlarını sergilerler, herkes kendi sırası geldiğinde bir başrole bürünür ama değildir.
sonuçta, cannes da ödüller almasının nedeni filmin izleyiciye karşı aldığı bu cesur ve sıradışı tavırdır. izlerken sıkılan seyirci yine de devamını merak ettiği veya sırf sinirlenip hırs yapıp "bakalım daha ne kadar sürdürecek bu sahneyi?" dediği için filmi bırakamaz. film aksiyon yoksunudur birkaç sahne dışında, ama tamamen gerçekçidir.

(joe 90 - 22 Ocak 2004 01:44)

yaklaşık 1 saat boyunca gus van sant'ın elimizden tutup, bizi watt high school koridorlarında dolaştırdığı film. evet yönetmen bizi dolaştırıyor ve -sanatsal olmak için kasmak- yerine aslında seyircinin bir şeylere şahit olmasını istiyor. koridorlarda birilerine rastlıyor, sürekli birilerinin konuşmalarına kulak misafiri oluyoruz. tıpkı gerçek hayatta da yemeğimizi yerken yan masada oturan kızlara kulak kesildiğimiz ya da kütüphanede kitap ararken az ötede konuşan çiftin konuşmalarını ister-istemez duyduğumuz gibi.

film hakkında yapılan yorumlardan ikisine katılmıyorum; birincisi filmin sıkıcı olduğu, ikincisi de karakterlerin yeterince tanıtılmadığı. film sıkıcı değil çünkü zaten oldukça kısa (81 dk.) ha eğer 2 küsür saatlik bir film olsaydı ve kadrajımız 15'er dakika bahçeye, çayıra, çimene kilitlenseydi ve bunlar uzayıp uzayıp gitseydi sıkıcı olabilirdi. karakterlerin derinliğine gelince de örnek olarak bir michelle karakteri sessiz, sedasız toplam 5 dk. içinde ancak bu kadar iyi tanıtılabilirdi. soyunma odasında üstünü değiştirdiği sahne aslında michelle hakkında yarım saatte anlatılabilecek hikayeyi ustalıkla özetliyor.

sonuç itibarıyla deneysel bir filmden aksiyon beklentim yoktu; seyrettim, beğendim. kendimi ilk defa filmin çekildiği mekana: odalara, merdivenlere ve koridorlara hakim bir seyirci gibi hissettim. bu visual watt high school tour için gus van sant'e teşekkür ediyor, filme adını veren filin hangi sahnede gözüktüğünü bilen ilk 10 kişiye de counter strike condition zero hediye ediyorum...

(arsonist - 21 Şubat 2004 10:30)

gus van sant'in kabiliyetinin doruklarina ciktigi film olmustur elephant. hicbir karakteriyle ozdeslesemediginiz, hikayenin icinde degil gayet disinda hissettiginiz bir filmdir bu. bu ozellikleri onu belgesel de yapmaz zira belgesellerde bile seyrici ozdesim kurar, olen zebra'nin gotruntuleri esliginde cita'ya lanet okursunuz, hitler'inkendini vurmasi karsisnda "ya sen onca insanin ahini al oh oldu sana" dersiniz. ama elephant kullanilan uzun planlar, amator oyuncular ve esinlendigi gercek hikayeyle size bambaska bir rol biciyor. gus van sant diyor ki: ben oyle seyler yaptim seni filmin icine sokmadim, hicbir karakteri sana tam anlatmadim ki onunla ozdeslesmeyesin iliski kurmayasin, mekan kullanmadim, zamani kendimce yorumladim. bunun karsisinda sana su gorev dusuyor: objektif olarak olaya bak. degerlendir, yargila. cunku bir resim en iyi uzaktan bakilarak degerlendirilir. sana oyle bir firsat verdim ki, o cocuklarla hicbir duygusal bag kurmadin, o nedenle dogruyu yanlisi vicdanini ve duygularini karsitirmadan bir soyle bakalim.

ve biz de soyledik, 16 yasinda bir gencin bu hale nasil gelebilecegini o cocuga hic acimadan anlamaya calistik. gus van sant'a tesekkur borcluyuz. cunku filmi ne kurbanin gozunden anlatti ne katilin gozunden.

(henryleyden - 8 Ağustos 2004 13:40)

fil şiddet toplumuna yakılan bir ağıt. sıradan bir okul gününde, sıradan bir hayat süren bir grup insanın aniden biten öykülerine son bir bakış. kurgu kaygısı gütmüyor gibi gözüken film aslında 5 dakikayı aşan kesintisiz sekanslarının dahiyane işlenişiyle, şimdiye kadar denenmemiş yeni bir sayfa açıyor hikaye anlatımında. önce, her gün aynı koridordan geçen rasgele seçilmiş bir grup gencin ilişkisiz gibi görünen kısa öyküsünü anlatıyor, sonra her ne kadar artık bir şey ifade etmese de son bir kez yollarını kesiştiriyor her birinin. bacaklarının görünümünden utanan silik genç kız, portfolyosu için fotoğraflar çeken bir genç, blümiyanevroz üç kız arkadaş, akşam eğlencesi için plan yapan bir çift, ayyaş babanın marjinal oglu, herkesi azarlayan okul müdürü, okul bahçesindeki köpek... paralel kurgu ile işlenen sahneler o kadar gerçekçi ki farklı zamanlarda çekildiklerine inanmak olanaksızlaşıyor. bir süre sonra siz de kendinizi o kafeteryada, koridorda ya da kütüphanede buluveriyorsunuz. ve sonra bulutlar...

(talkingheads - 26 Ağustos 2004 18:30)

film izlerken beni ne dingin katliam sahneleri ne shooter oyunlarından dem vurulan eleştiri etkiledi. daha doğrusu filmden sonra en çok aklımda kalan o 3 kızın yemek aldıktan sonra neredeyse hiç dokunmayıp, meyve sularını dahi içmeden yedikleri 1 çatal salatanın ardından doğru tuvalete gidip "ay çok yedik" demeleri ve kusmalarıydı. ben en çok buna takıldım, deli miyim neyim...

bi de ben filmi izledikten sonra 11 yaşındaki kardeşim odama gelip filmin kapağına bakarak "abi ne izledin? aa adı filmiş, ne nlatıyo, içinde fil mi var?" sorusunun ardından bir süre ulan bu filmin adı hakketen niye fil, ne alaka şimdi diye düşünmemdi.. çıkaramdım dda vesselam...

(quisalas - 24 Kasım 2004 12:51)

görüntünün herhangi bir sanata dönüşümüyle uğraşanları sıkmayacak bir film ama hiçbir kurgusal çekiciliği olmadığı için çoğunluğa işkence çektiren 80 dakikadan ibarettir.mesela;
-geniş açı lensle çekilen bir sahnede ufuk çizgisinden giren karakteri görüntüden çıkana kadar yürümesi genellikle 1, 1buçuk dakika sürer, bu filmde bundan 2 adet var.
-filmin 30 dakikası amorstan oyuncu takibiyle geçiyor (film 80 dakika)
-für elise ve ayışığı sonatının kötü icraları, tek sekans içinde mevcutlar.
-sıralamada ufak oynamalarla tüm senaryoların ortak derdi olan merak unsuru arttırılabilirmiş ama bundan özellikle kaçınılarak tam tersi yapılmış. filmde merak uyandıran hiçbir şey olmadığı gibi, kurgu altyapısı anlaşıldığı an finale kadar herşey tahmin edilebiliyor.
yüzeysel bir amerikan gençliği eleştirisi, çok yüzeysel bir silah ticareti eleştirisi, muhteşem renk uyumları ve muhteşem ışık kullanımı, steadicam harikaları, derinlik, kontrast gösterisi.. görüntüler açısından sanattan fazlası. iyi eh orta kötü veya muhteşem gibi eleştirilden fazlasını hak ettiği kesin.

(steinway - 3 Nisan 2006 01:22)