sydney pollack'ın ilk filmi.

yönetmenlerin ilk filmlerini seyretmek hep keyifli olmuştur. ister ilk filmden kalitesini ortaya koymuş olsun, ister eline yüzüne bulaştırmış olsun; her halükarda zevk alırsınız filmden. daha en başından aşmışsa, bu zihninizdeki konumunu daha da sağlamlaştırır. yok, değilse bile, sevdiğiniz insanların yaptığı bu tür hatalar onu size daha da yakınlaştırır. daha da bir seversiniz. son filmde batırmak gibi değildir ilk filmde batırmak, doğal olarak. bunları daha önce yazdım sanki, emin olamadım. sadece aklımdan geçirmiş de olabilirim.

görüyoruz ki; pollack, daha ilk filmiyle sinemaya imzasını atan yönetmenlerdenmiş. bunda televizyon geçmişinin etkisi de yadsınamaz, hiç şüphesiz. ve belki bu nedenle, ilk filmi olmasına rağmen çok özel oyuncular yer almış filminde.

tüm zamanların en iyi aktörlerinden sidney poitier ve tüm zamanların en iyi aktrislerinden birisi olmanın yanında, en depresif karakterleri en güzel şekilde canlandıran anne bancroft var. hikaye gereği bu iki dev isim film boyunca pek karşılaşmıyor. sinema tarihinde baş rollerin karşılıklı oynamadığı çok fazla örnek var. o yüzden başka örnekler vermek de gereksiz olacak.

nedir peki bu hikaye?

üniversite öğrencisi alan (poitier), haftada belli günler psikolojik yardım hattında gönüllü olarak çalışmaktadır. hani bizde de olan alo yüz bilmem kaç türü bir numara. alan, şartlar gereği o gece telefonlara tek başına bakmaktadır. ve telefon acı acı çalar! telefonun ucunda bitkin bir kadın sesi vardır (bancroft). birisi ile konuşmaya ihtiyacım var, der. intihara meyillidir ve hatta işi icraata dökmüştür bile.

film bu izlekte akmaya başlıyor. biz bir yandan çömez alan'ın kadını (inga) vazgeçirme ve kurtarma çabalarını izlerken, diğer yandan da geri dönüşlerle inga'nın o duruma gelme hikayesini izliyoruz. bu iki akışın kesişme noktasına doğru ilerliyoruz.

(ronesans adami - 13 Eylül 2017 23:44)