endüstriyel dizaynır bir adam, michel piccoli tarafından canlandırılıyor, işten eve gelir. karısı griptir, bir uyku ilacı alıp yatar. adam yemek yapmaya başlar. bir dolabı açtığında birikmiş gazeteler ayağına dökülür. john dillinger'ın hikayesini anlatan bir gazete nüshası ve bir silah bulur. bir yandan yemeği yaparken diğer yandan silahı parçalarına ayırıp yağlar. hizmetçiyle sohbet eder. radyo dinler, televizyon izler. yavaş yavaş silahı baştan kurmaya başlar. üst orta sınıf, tipik bir bobo hayatı vardır karşımızda sanki. her zamankinden bir gece.

marco ferreri'nin filmde ima ettiği belirsizdir. sıradanlığa mı vurgu yapmaktadır, gündelik olana mı vurgu yapmaktadır, yoksa karşımızda çiğ bir eleştiri mi vardır? filmin çekildiği dönemde nasıl karşılandığını çözmek gerekir belki. ama bugün izleyince, içerisinde bir amaç araç, neden sonuç ilişkisi, determinasyon bulunmayan, "öylesine" ritüellerle dolu bir hayatın şans eseri bulunan bir silahla nasıl da rayından çıkabileceğiyle ilgili gibi gözüküyor. hülasa: piccoli'nin karakteri için rastlantıyla bulunmuş bir silah, o an akla gelmiş bir fikir, can sıkıntısını yenecek bir oyun tüm yaşamının gidişatını değiştirecek kadar belirleyici; bu, günbegün sadece birşeyleri geçiştirmek üstüne kurulmuş çizgisiz bir yaşamın alameti. kendi hayat hikayesiyle, tecrübe ettiği deneyimlerle olan irtibatını kaybetmiş piccoli (tatil filmini izlediği sahneye dikkat). filmin finalindeki ütopik kaçış tecrübesinin abesliği, portrelenen tatminsizliklerle dolu yaşamı determine ediyor aslında: bu yaşamı yaşayan insanın kaçacağı "olmayan ülke", yaşayacağı "otantik tecrübe", bu abeslikte olacaktır ve bu abes hayal bile bu yaşamı rayından çıkarabilecek güce sahiptir. filmin hikayesi hakkında ipucu vermemek adına biraz muğlak yazdım, kusura bakılmasın.

ferreri, piccoli'nin yemek yapma ritüelinden evde dolanıp durmasına kadar her ayrıntıyı uzun uzun gösteriyor. antonioni meğerse action filmleri çekiyormuş dedirtiyor. sabırsızlar uzak dursun.

(bir takim dis mihraklar - 1 Ekim 2008 03:53)