andrew bujalski namlı amerikan bağımsızı kardeşimizin 2005 yapımı ikinci filmi (ilki funny ha ha gibi güzel bir isme sahip). ifistanbul 2006'nın en isabetli seçimi olmuş belki de, zira vizyona girme, internette bulma ihtimalleri en düşük olan film belki de buyu o 40 filmlik seçkiden. ve sadece az bulunurluğuyla değil, direkt kendi güzelliğiyle de değerli bir film bu.

alan (justin rice) boston'dan new york'a yeni taşınmış bir müzisyen, grubu yok, bir davulcu arıyor kendine. şarkıları da gayet güzel. bir arkadaşıyla takılıyor hep, üniversitede hoca olmuş lawrence (yönetmen bujalski oynuyor). bi de bir sevgilisi var lawrence'ın, rachel. bu film bu üçünün, ve üçünün çevresinde olan insanların başından geçen bir film. şapşal ama sevimli ve komik karakterler, acayip gerçekçi durumlar ve diyaloglar ve gerçekten içinde olmak isteyeceğiniz bir ortam bu. bujalski'nin filminde oynayan oyuncuların çoğu aslında yönetmenmiş, hakikaten, en az bir kısası olmayan yok gibi neredeyse -en ünlüsü decasia'nın yönetmeni bill morrison ufacık bir bütçeyle nasıl eli yüzü düzgün işler çıkarılabileceğine harika bir örnek mutual appreciation.

filmin yıldızı ise kesinlikle justin rice. tim burton-zach braff-dave grohl karışımı yüzü, daima şaşkın ifadesiyle tam amerikan başımsız sineması için ideal bir adam. bende öyle bir yüz olsa dakika burada durmam new york'a vururum kendimi o derece. yalnız ifistanbul kitapçığında da, time out reklamında da görünen pamela corkey de şirinlikten, güzellikten çat diye kırılacak. böyle bir şahanelik az bulunur.

yönetmen bujalski'nin tarzını herkes john cassavettes'e benzetiyormuş -ama üstadın karakterleri kadar depresif değiller buradakiler. yine siyah-beyazlığıyla jim jarmusch ve kevin smith de akla geliyor. güzel referanslar. ama belki daha önemlisi yıllar içinde 90'ların sonunda tadını yitirmeye başlayan amerikan bağımsız sinemasından son yıllarda gelen güzel filmler ve iyi yönetmenlere bir ek yapabilmiş olmanın sevinci. sağolasın ifistanbul. sağolasun bujalski. en az bu güzellikte nice filmlerini izlemek dileğiyle.

http://www.mutualappreciation.com/

(edved - 26 Şubat 2006 00:44)

insanı film izlemekten ziyade, zap yaparken^* bbg evine rast gelmiş de takılıp kalmış gibi bir halet-i ruhiye içerisine sokan film. sakın ola bbg örneğini filmin içeriğine istinaden verdiğimi düşünmeyin. bilâkis son derece gerçekçi ve içi dolu diyaloglar yazılmış. oyuncular da en az olaylar kadar doğal ve gerçekçi. ancak kanımca "real life" zihniyeti biraz fazla abartılı kullanılıp sıkıcı bir hâl almış. tamam gündelik yaşamlarımız, gündelik doğallıyla, gündelik diyalogları ve gündelik sıradanlığıyla anlatılıyor ama bu filmi film yapan gündelik dışı bir şey olması lâzım. örneğin: bir final. gündelik hayatta her zaman şaşırtıcı sonlar olmayacağı düşüncesiyle bunun aslına uygun olduğunu düşünebilirsiniz. ancak gündelik hayatımız -ya da filmdeki gündelik hayat- her zamanki gibi devam ederken, filmin söylemek istediğini söylediği düşüncesiyle sona ermesi lâzım. ancak gayet keyifle izlediğiniz bu filmden "ee yani noldu şimdi?" nidalarıyla çıkıyorsunuz. hâl böyleyken filmden aklınızda kalanlar da '03 melih' ile '05 eray' kavgalarından aklınızda kalanlarla eşdeğer oluyor.

(gosalyn mallard - 27 Şubat 2006 02:22)

hakikaten de her karakterin bir diğerini takdir ettiği film. birbirlerini ne kadar da iyi buluyorlardı. davulcu şarkıcıyı, şarkıcı davulcuyu, dinleyici ikisini, radyocu kız şarkıcıyı, şarkıcı editör kılıklı kızı, kızın sevgilisi tiyatro yazarı kızı, öğrenci bir kız bu sevgiliyi... "dostlar arasında" şeklinde uymamış bir türkçeleştirmeye gidilmiş filmin cânım ismi. oysa cart diye çevrilse ne güzel olurmuş: "karşılıklı takdir" veya "takdir takdire karşı" tarzı birşey olaymış cuk oturacakmış.

(patty diphusa - 27 Şubat 2006 18:24)

filmdeki ingiliz holiganlara benzeyen muzik eleştirmeni ve boston'lı bateristler muabbetleri çok iyiydi. bi de konuşabilselerdi...

(skovv - 28 Şubat 2006 07:12)

alan ^* şeker çocuk, karıştır karıştır bitmeyecek saçları, hınzır, cezbedici, her an gülümsemeye hazır çene yapısıyla perdede hoş duruyor. karakterler pek new york, pek ‘şehrimizin müptelasıyız, kendimizi ellerine teslim ettik, yanında birer kötü jean, birer de gözaltı torbası edindik’ tarzı. diyaloglar da öyle, içine doldurulan kelimeler hiç bir yere varmayan, heyecansız, odaksız, seinfeld feylesofunun içinden inci çıkardığı bayık new york sohbetlerinden bir buket, hezeyansız bir akıntıya kapılıp gitme hissi... ama bi dakka. burada yapılmışı var ^{* * *}. bir de andrew bujalski woody allen’cılık oynarken azıcık yüz kızartıcı. okuma bayramı heyecanında nerd görüntüsü bir yana, o çatlayıp patlayan, arada kuafördeki teyze sesiyle yükselen ayarsız ergen oğlan vokali nedir? bırakalım biraz terlesin o bıyıklar.

(mental - 1 Mart 2006 12:06)

kendi halinde bir film, cok iddiali olmayisi belki de filmi daha goze gonule yakin tutuyor.

(kudra - 31 Mart 2006 00:15)