2006 çıkışlı marty friedman albümü.
her albümü gibi deneysel bir album (bkz: music for speeding),(bkz: true obsessions)
diğer albümlerine nazaran sert denilebilir.albümde ilgi çekici noktajohn petrucci,steve vai,billy sheehan gibi müzisyenlerin bazı şarkılarda yer alması.(black orchid- john petrucci,viper -steve vai,elixir ve paradise expressde billy sheehan)

dikkatimi çeken nokta ''static rain'' isimli japonca şarkıyı seslendiren şahsın sesinde dave mustaine tadı bulmam.her ne kadar japonca olsada beni biraz eski günlere götürdü.
şu günlerde metal/rock adına güzel şeyler üretilmediğini düşünürsek hazine gibi bir albüm.

(jacksor - 4 Ocak 2008 05:07)

yeni bir suser. nicki ısınılası geldi bi an nedense.

(mortifera - 19 Mayıs 2002 03:14)

kendisinin de nicki kadar ısınılası olması muhtemel şahsiyetin,yani benim canım,cicim nickim.

(loudspeaker - 21 Mayıs 2002 00:09)

[ing] hoparlor

(gotterdamerung - 23 Mayıs 2002 02:51)

[fransizca] haut-parleur
[turkce] bilmiyom

(gotterdamerung - 23 Mayıs 2002 02:51)

marty friedman bu albümdeki soloların %80'ini kayıt sırasında doğaçlama çalmıştır.

(eldrun - 17 Nisan 2010 08:11)

arkadaş^* için yaptığı tanıma arada bir şukela verdiğim yazar. gerçi 8 senedir ortalarda görünmüyormuş ama olsun.

(futurama - 23 Şubat 2011 22:41)

halk arasında "oparlo" olarak da bilinen sesin kitlelere yüksek sesle ve çoğunlukla bir amplifikatör vasıtasıyla ulaşmasını sağlayan cihaz.

(deepdiver - 21 Ocak 2004 16:57)

çok underrated bir marty friedmanalbümü. dragon's kiss i hariç tutarsam 2006'ya kadar çıkardığı albümler içinde en sert albümü diyebilirim. punk, heavy metal ve yer yer megadeth tadı aldım albümü dinlerken. baştan sona adeta tek bir şarkı gibi akıp gidiyor.bir tane bile boş şarkı yok ve martynin 2014'te çıkardığı infernoyla kıyasladığımda, infernonun bazı kısımlarındaki gavur tabiriyle pointless shred olayının, marty'e birinin silah zoruyla metal çaldırdığı havasının ve (şarkıların her birinin konuk sanatçılar tarafından bestelenmesi sonucu oluşan)albümün akmama hissinin bu albümde olmadığını söyleyebilirim. konuk demişken john petrucci, steve vai ve billy sheehanın konuk olduğu şarkılarda billy sheehan hariç diğerlerinin varlığını bile hissetmedim. o derece marty havası hakim yani. sound olayına gelirsem, albümün prodüksiyonu birkaç sıkıntı haricinde bence başarılı. özellikle gitarlarda yer yer çok dijital gelse de kafa sikmeyen, kulaktan akıp giden cinsten modern tonların kullanılması çok iyi olmuş. sözün özü bu kadar iyi bir albümün çok az bilinmesi içimi acıtıyor o kadar övdük gidin dinleyin.

(mentatification - 1 Mart 2016 01:02)