adeta kadınların egemen olduğu bir dünyayı, kadın dünyasını merkeze oturtarak anlatmış italyan filmi. filmde aşk, hayat ve ilişkiler üzerine sağlam tespitler bulunmakla birlikte bunların sığ birer aforizmadan ibaret olmaması, yaşayan karakterlerin hayata bakış açısını gerçekçi bir dille yansıtması yönetmenin bu anlamda ne kadar başarılı olduğunu göstermekte.

filmi seyrederken akılıma sık sık belgin doruk lu, hülya koçyiğit li, fatma girik li, 60 lar türk sinemasından kareler geldi. sahneler, kamera hareketleri, oyuncuların jest ve mimikleri vs. ama dönemin türk sineması, her şeyi kendimize uydurduğumuz gibi bu biçimi de daha melodramatik, daha abartılı jest mimik ve duygular olarak kendisine uydurmuş.

filmden hoşuma giden bir kaç eplik

- çocuklarımız olsaydı asla vazgeçmezdim ama evli ya da değil kendi başlarına olan iki insanı bir arada tutabilecek tek güç aşktır ( kocasını, yasak aşk yaşayan kadınla olan konuşma ) ......

- ama sen nasıl hala beni sevebiliyorsun ? ( aldatan kocanın sorusu )

+ belki de senin için çok fazla bedel ödediğim için ( kadının kapağı )

- çalışmak benim kadın olma yöntemim, sevmek ve dünyanın bir parçası olmak için yaptığım şey, anlıyor musun ? belki bir gün birlikte olabilmek için ikimizinde kendi benliğinden vaz geçmesinin gerekmeyeceği bir adamla tanışacak kadar şanslı olabilirim, ama ikimiz birlikte olursak eminim ki ikimizden biri mutsuz olurdu ( sevdiği adamı terk edip romaya yerleşmek üzereyken yaptığı konuşmadan )

(aksi driver - 11 Aralık 2013 05:08)

1955 yapımı, cesare pavese'nin tra donne sole (bkz: yalnız kadınlar arasında) adlı romanından uyarlanmış bir michelangelo antonioni filmi. klasik antonioni duyarlılığı yine sarıyor insanı, kadınlar hakkında bu kadar çok şey anlatabilmek için kadın olmak gerekmiyormuş. belki.

(glass sealed - 30 Mart 2004 00:35)